Aaaaaaaaaaargh

Je hebt vijanden en vijanden. De ene soort is het niet waard om te bespreken, laat staan te benoemen. Als je ze al hebt en als ik er zo over nadenk, in die categorie heb ik gelukkig niet een. In de andere wel.

Met dit type is iets bijzonders aan de hand. Die weet namelijk niet dat hij mijn vijand is. Hij kent mij niet eens. Hij heeft in zijn onnozelheid dingen gedaan waarmee anderen weer andere, dommere, dingen hebben gedaan waardoor ik last van hem heb en niet anders kan dan hem benoemen tot mijn Verschrikkelijkste Vijand.

En dat is heerlijk.

Runner up onder mijn ergste vijanden is het kinderparadijs in de vakantie. Hel en vagevuur. Met gillende, bloedneuzende, kneuzende kinderen, omvallende bekers limonade, ouders en grootouders. Als je er oog voor hebt is het een genot, maar je kunt het kinderparadijs met evenveel gemak toevoegen aan je plakboek met Ergste Vijanden. Verzamel ze allemaal! Ruilen mag!!

Het kinderparadijs is niks vergeleken met vijand nr 1: kindertelevisie. En dan vooral rond 07.00 uur ’s ochtends. Filmpjes waarin het voortdurend gaat over slechteriken en goedzakken, klootzakken en argelozen, aaibaren en monsters. Soms letterlijk, dan weer figuurlijk. En tussen die uitersten altijd weer familieleden: neefjes maar vooral zusjes en ook wel vriendjes en vriendinnetjes. Het gaat eigenlijk altijd als volgt: de goedzakken zijn leuk aan het spelen tot de klootzakken komen – in welke vorm ook. Dan raken zusjes en/of vriendjes erbij betrokken en die gaan vervolgens eindeloos gillen bij elke bedreiging die zich voordoet. Nou is er weinig erger dan volwassenen die op kindertoon praten en ruziemaken, maar echt catastrofaal is het als ze gaan gillen. En dan niet alleen, maar bij voorkeur met twee of drie: AAAAoooooooAAAAAAAuuuuuuuuAAAAA – eindeloos AAAAAAAAAArgh. Tot de klootzak op de een of andere manier wordt verslagen of moedeloos van het gegil verdwijnt.

Ik kan me niet voorstellen dat die filmpjes ook om zeven uur ’s ochtends worden gemaakt. Of bedacht. Trouwens, degeen die ze bedenkt moet ook aardig van God los zijn. Ik zie een onrijpe twintiger, die vroeger verwaarloosd is. En ten minste de schlemiel van de buurt. Met een leidinggevende die ruimschoots gemakzuchtig is en alleen kan denken in good guys/bad guys. Die filmpjes worden hoogstwaarschijnlijk in de loop van de dag gemaakt en ge-voice overed. Dan zijn de stembanden los.

Vervolgens zijn er inkopers en zenderprogrammeurs die kritiekloos bedenken dat al dat gegil, al die boosaardigheid, achterbaksheid en pesterigheid ook ’s ochtends vroeg best geschikt is voor kinderen. Dus kleine kinderen, want die zijn erg vroeg wakker.

Ik geef het toe, ik ben zo’n ouder die het soms wel makkelijk vindt om in de drukte van het opstaan zijn kind even bij de televisie te parkeren. Terwijl ik met mijn rug daar naartoe brood smeer, thee zet – weet ik veel – hoor ik het eindeloos AAAAAAAAAAAAAAArgh. Kan me er niet aan onttrekken. En vervloek vanuit mijn tenen de programmeurs van de televisie en de makers van die filmpjes. En benoem ze tot mijn Verschrikkelijkste Vijanden. AAAArgh.

Het mooie is dat ik me op elk moment van de dag kan terugtrekken in mijn boosheid en dus  aangename martelingen bedenk, bij voorkeur zoals in A Clockwork Orange, van Anthony Burgess – verfilmd door Stanley Kubrick. Oude film, erg actueel. Daarin figureert een stel klootzakken onder leiding van een echt erge klootzak. Onder invloed van drugs en verveling slaan ze in op alles dat hun voor de voeten komt. Dan wordt de ergste klootzak opgepakt en gestraft: opgesloten in een kamer waar enorme luidsprekerboxen staan waaruit knetterhard Beethoven klinkt, wordt hij verplicht om naar gillend gewelddadige kinderfilmpjes’s te kijken.

Ik zie voor me hoe ik de programmeurs en de filmmakers met ducktape vastbind op simpele houten keukenstoelen voor een enorm beeldscherm met het meest fantastische home cinemasysteem. En daar ten minste 48 uur achterelkaar die afschuwelijke filmpjes afspeel. Water en brood en, net als in de film, oogklemmen zodat ze moeten blijven kijken

Ik ben even de Master of the Universe – om in hun kinderachtige wereldbeeld te spreken.

Dan kom ik weer bij zinnen en bedenk dat ikzelf misschien wel mijn ergste Verschrikkelijke Vijand ben. Want wie begon ook alweer de televisie ’s ochtends aan te zetten? Dus. Oké, AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAaarggghhhhhhh