Middernacht in het Stedelijk

De helft zit erop. Dirk Vermeiren telt dat er nu veertig (40!) doeken zijn geprint, opgespannen en opgehangen. Even lijkt er een dip in de bezoekers maar dan komt er weer een nieuwe lichting binnen. Peter vanderMeersch komt (voor de derde keer) binnen – en zo vergaat het heel wat bezoekers zien we. Het is blijkbaar moeilijk afscheid nemen van deze performance. Toch trekt de nacht nieuwe bezoekers. Komen ze nu van huis, uit de kroeg, uit een concert? Het blijft bijzonder hoe lang ze vervolgens blijven kijken. Meestal zwijgend, turend – zoals die man die binnenloopt, zwarte jas, witte pet diep over zijn ogen, handen in de zakken van zijn zwarte jas. Hij komt binnen, stelt zich op in het midden van de gang en blijft daar staan. Af en toe verdraait hij zijn hoofd, zijn ogen in een starende blik verstard. Af en toe verschuift zijn linkervoet een stukje. Om vervolgens terug te schuiven. En zo blijft hij staan. Dan schuifelt hij naar de rechter doorgang – en stopt daar. Om terug te kijken. Niet weg te gaan. Niet weg, niet weg.

We hebben nu Keith Jarret opgezet. Köln Concerto. Ik ken het al zo’n twintig jaar. Of langer. Het blijft fascineren. Zoals goede muziek nooit ophoudt te fascineren. Zoals goede kunst nooit ophoudt.

En het mooie is dat, terwijl ik dit zit te schrijven en geconcentreerd op mijn beeldscherm kijk, de zaal zich alweer langzaam heeft gevuld. Meer dan overdag hebben deze kijkers iets afstandelijks en ook iets vastbeslotens. Het zou me niks verbazen als ze hier over twee uur nog zijn.

En Luc tekent, schildert, bedenkt verder. Geconcenteerder dan ooit. Dit wordt een fantastische nacht. Kan niet anders.