Kamagurka’s 24 uurs iPad-performance, Stedelijk, 11.00 – 12.00

Tegen elf uur puilt ons laboratorium uit van de bezoekers, fotografen en journalisten. Het zijn er zoveel van elke soort dat iedereen elkaar voortdurend voor de voeten loopt in zijn poging om helemaal niks te missen. Regelmatig klinken bozige verzoeken uit het publiek aan fotografen om svp nu opzij te gaan. Omgekeerd zie ik fotografen op stoelen klimmen om de fotograferende bezoekers te fotograferen. Het is, zoals dat heet, gekkenhuis.

De laatste prints rollen traag uit de enorme HPprinters. Tegelijk worden de shredders in stelling gebracht. Nog meer armen worden omhoog gestoken met telefoons en fototoestellen. Er ontstaat een prettig gestoorde chaos, waarin we er niet eens meer aan toe komen om de laatste prints op te spannen. Dan gaat met gierend gebrul de eerste shredder aan en snijdt Luc onder luid applaus het eerste doek van de lijst om het in de shredder te duwen.

Shredderen  blijkt een kunst op zich. Regelmatig lopen de apparaten vast in het taaie canvas. Gelukkig is er een handige bezoeker die blijkbaar ervaring heeft met shredders en onder zijn leiding lukt het om repen canvas in stukjes te malen. We snijden nu het canvas van alle andere lijsten, die we verder laten hangen als een tentoonstelling van wat ooit was. Letterlijk stukjes bij beetjes verdwijnt het canvas in de regelmatig vastlopende shredders.

Dan besluit Kamagurka dat het genoeg is geweest. Hij bedankt iedereen voor zijn aanwezigheid. Voor de laatste keer klinkt er luid applaus. In het restaurant staat voor iedereen een glas prosecco klaar.

De bezoekers gaan met tegenzin weg, willen meer, meer, nog meer van de sfeer proeven terwijl de fotografen foto’s blijven nemen en journalisten nog meer tekst willen optekenen. Dat geeft een goed gevoel. Ik denk dat ik het erger had gevonden als iedereen braaf was weggelopen naar zijn glaasje prik. Intussen beginnen wij onze spullen bij elkaar te zoeken en op te ruimen. Arnoud Odding, scheidend directeur van Glasmuseum Leerdam, verzamelt de zakken met de ‘stoffelijke resten’ en een aantal lijsten om mee te nemen. Volgende week vrijdag, precies om twaalf uur, gaat de fik erin in de tuin van het Glasmuseum. We vertellen hem hoe positief de reacties zijn geweest op de schitterende urnen die in ‘zijn’ glasblazerij zijn gemaakt.

De zaal raakt nu vrij snel opgeruimd, gelukkig heeft drukker Dirk Vermeiren een aantal helpers die hem assisteren bij het afbouwen van zijn enorme printinstallatie.

We omhelzen en feliciteren elkaar en praten na, bijna in trance. Luc verlaat de zaal – en ook dat gaat niet onopgemerkt. Opnieuw klinkt enthousiast en luid applaus. Er komen bezoekers op me af die willen weten of ik ook de volle 24 uur erbij ben gebleven. Uiteraard. Samen met Els Ottenhof en het team van het Stedelijk heb ik hier immers heel wat energie in zitten. Dan vind ik het wel mooi geweest. Ik pak mijn koffer en mijn laptop en wandel naar buiten. Het is half twee en voor het eerst in 24 uur zie ik dat de zon schijnt.

Een paar uur later heb ik het NRC in mijn handen en geniet van de Special Kamagurka. Wat een goed geslaagd document is dat geworden. En wat is het leuk om die speciale Kamadvertentie van Velux op de achterkant te zien. (Ga direct naar Marktplaats en breng je bod uit!).
Thuis blijf ik maar napraten. Ik vermoed dat dat ook nog wel even blijft duren. Wat was voor jou het hoogtepunt, vraagt mijn lieve en super meelevende thuisfront. Ik denk even na. “Er was niet een hoogtepunt. Er waren drie hoogtepunten. Het onvergetelijke begin, dan het genieten van al die bezoekers die zo intens genoten van het laboratorium en uiteraard het maffe, chaotische slot. Ach wat, het was eigenlijk een groot hoogtepunt. Geen woorden voor. Het was onvergetelijk. Ja, nee – er bestaan geen woorden voor. En nu slapen.