Kamagurka’s 24 uurs iPad-performance, het parallele universum

Goed, goed – het is achter de rug. Geslapen van gisteravond half 10 tot vanochtend 09.30 uur. Wat niet wil zeggen dat ik helemaal terug ben. Rond kwart over tien belt Mieke Verweij vanuit haar radioprogramma met Luc. Hij klinkt behoorlijk slaperig maar slaat zich goed door haar milde vragen heen. Nog een die nog moet landen. Ik sms met Bert om hem en de rest van het team nogmaals te overladen met complimenten voor hun onvoorstelbare inzet. Hij laat weten dat hij ook nog steeds in een parallel universum verkeert.

Ik moet dit verhaal nog vaak vertellen vandaag, merk ik. Gelukkig zijn er genoeg welwillende, belangstellende oren. Later op de dag bel ik met Els Ottenhof, die heeft een deel van de 24 uur geslapen dus haar jetlag valt mee. Toch wordt al snel duidelijk dat ook zij, ondanks haar zeer drukke baan, vandaag vooral bezig is met het 24-uursproject.

Ik zet alle foto’s die ik heb gemaakt over op mijn computer. Ook krijg ik van fotograaf Rienk Toorman een enorm bestand. Ik geniet er opnieuw van. Bij de beelden van de shredderfinale krijg ik voor het eerst een brok in mijn keel. Vooral de muren met de leeggesneden lijsten zijn dramatisch – eigenlijk meer nog dan toen ik er gisteren tussen stond. Misschien besefte ik het toen ook niet zo als nu. Nadat Kamagurka gisteren onder luid applaus het eerste doek had uitgesneden, nodigde hij mij uit er ook een onder handen te nemen. Ik deed het zonder nadenken. Pas bij het tweede en derde doek besefte ik wat ik aan het doen was.
Vanochtend, tijdens het radio-interview, vertelde Luc dat het vernietigen hem ook zwaar was gevallen, ondanks dat hij zich er al zo lang op had voorbereid. Nu ik de foto’s zie van die geleegde lijsten voel ik de zwaarte van het 24-uurs project zich hierop toespitsen. Zelfs het besef dat die lijsten komende vrijdag ook verbrand zullen worden, maakt het gevoel niet lichter.

Tegelijk zit ik me nu inderdaad al te verheugen op de eindfase van het hele project: de crematie en het overgieten van de as in de acht schitterende urnen. Kunst gaat over in kunst. En over deze kunst kan een uniek verhaal opgetekend worden. Dat voor altijd verbonden blijft aan de acht urnen.
Zo geven we de tijdelijkheid een plek in de eeuwigheid.
(advies voor begeleidende muziek: Mahler’s Lied von der Erde)   Ik weet het nu zeker, deze 24 uur waren voor altijd.