Kamagurka’s 24 uurs iPadperformance: de fik erin!

Het is vrijdag 8 april. Tegen 12.00 uur. We staan in de achtertuin van het Glasmuseum Leerdam. De grond is hier bedekt met houtsnippers. Hier en daar een boom. De houtsnippers kleuren warm op in de felle zon. In de tuin staan verder enkele kassen. Een daarvan bevat de objecten die Kamagurka de afgelopen maanden heeft laten blazen in de glasblazerij.

Nu staan we rond een cirkel van drie meter doorsnee waar de houtsnippers uit zijn verwijderd. In het midden staat een grote vuurkorf waarin de resten van de shredder-actie een week geleden in het Stedelijk, Amsterdam. Daar omheen liggen kapotte lijsten en flarden canvas. Aan de rand van de cirkel staan zes – van de acht – schitterende urnen. Ze zijn nu klaar. Dat wil zeggen dat ze nu zijn voorzien van prachtige ovalen doppen, die de kalabasvorm van de urnen perfect afronden.

Iemand heeft een blok geïmpregneerd hout in de korf gelegd. Luc steekt  het blok aan. Eerst aarzelend begint het blok te branden. Dan brandt het al snel helemaal en vatten de canvassnippers en de latten van de lijsten vlam. Het is een voorzichtig begin, maar dan grijpen de vuurtongen om zich heen en laaien de vlammen lekker op. De crematie van 24 uur iPad performance is in volle gang. Ik herinner me de opmerking van de reporter van Pownews over de performance: “Zo kan kunst toch nog interessant zijn…”

Intussen werkt Luc hard mee om alle resten te helpen verbranden. Met een schep gooit hij stukken lijst en canvas in het vuur dat nu hoog oplaait en lekker loeit. Het is misschien raar om te zeggen, maar iedereen die erbij is, staat er ongelooflijk van te genieten. De onomkeerbaarheid is zo evident en tegelijk zo bijzonder. Wat het speciaal maakt is de getraptheid – als je dat zo kunt noemen – van de handeling: in Amsterdam deel I van de vernietiging via de shredder, in Leerdam deel II – de crematie van de resten. Doordat er een week tussen zit, wordt de afstand letterlijk groter tussen deel I en deel II. Ook de emotionele. We stoken hier nu fikkie met stukken hout, rafels en flarden canvas die alleen voor wie er in Amsterdam bij was, nog een herinnering oproepen aan de performance.

Na een half uur is de Grote Brand voorbij en nauwelijks een kwartier later ligt er alleen nog een groengrijze hoop nasmeulende as. Komende woensdag ga ik terug om die in de urnen te laten lopen. Dan worden ze tentoongesteld in de KamaKas. Wie geen tijd heeft om naar Leerdam te gaan – ik kan het me niet voorstellen, maar oke – kan de urnen ook zien tijdens de komende KunstRai, die nu ArtAmsterdam heet, van 11 t/m 15 mei.

Het is de bedoeling om per urn een doos samen te stellen waarin in woord en beeld het verhaal wordt verteld van deze unieke 24 uurs iPadperformance. De eerste verzamelaars hebben zich nu al gemeld…