Pure meditatie: punniken

Van mensen die echt het beste met mij voorhebben, kreeg ik op mijn verjaardag een punniksetje van de Hema en het boekje ‘Meer minihondjes haken’ van Mitsuki Hoshi. “De juiste volgorde is dat je eerst leert punniken en dan overstapt op haken,” zei de gever empathisch. “Je hebt nu toch even alle tijd, en dan ga je vanzelf niksdoen dus dan kun je maar beter gaan punniken, vonden wij.” Echte vrienden.

Eerst ging ik op  vakantie, die helemaal niet voelde als vakantie omdat ik de weken ervoor, eigenlijk sinds 1 april, ook al vrij was. Dat is trouwens wel een rare gewaarwording. Tijdens je werkende leven verlang je naar meer vrije tijd en lange vakanties boordevol vergezichten, wijn, parsley, sage, rosemary & thyme – maar is het eenmaal zover dan zit je je verbijsterd te realiseren dat dit ook niet alles is.

Vervolgens ging ik weken achtereen thuis zitten somberen wegens teveel tijd om te somberen en te weinig te doen.Daarna sprak ik deskundigen, nam ik een rondje reconnective healing bij Barbara te Boekhorst en dat zou iedereen moeten doen, voelde me beter, voelde me een week later toch weer kut, voelde me daarna – enzovoort.

Dus ging ik ongelooflijk sporten en lijnen. Meer nog dan ruim een jaar geleden toen ik mezelf zonodig wilde bewijzen aan mijn dierbaren op de afdeling communicatie te Aveen. Dat voelde zo goed, dat ongelooflijk sporten. De eerste week natuurlijk niet – het zal eens vanaf het begin goed voelen, mooi niet. Maar na de tweede week kon ik weer helemaal gedachtenloos zitten roeien, fietsen, gewichten trekken, stoten, duwen. Wat al niet.

Klosje, draad, stokje
En toen zag ik dat punnikdoosje weer staan. En moest ik het gewoon openen en de gebruiksaanwijzing lezen. Nou staat de Hema bekend om haar goeie producten en heldere uitleggen. Nou, mooi niet in dit punniksetje. Letterlijk geen touw aan vast te knopen. Over touw gesproken, de bijgeleverde strengen wol waren ook al geen succes wegens te makkelijk pluizen, te weinig houvast, te simpel splitsen. En dat moet niet, merkte ik later toen mijn schoonmoeder mij op zondagmorgen de edele kunst van het punniken bijbracht aan de hand van een fijne bol rood katoen. En nu punnik er op los. ’s Ochtends. ’s Middags. Soms zelfs ’s avonds, maar dat is lastig want je hebt er vol licht bij nodig.

Punniken is zo ongeveer het domste wat je kunt doen. Je haalt een draad door een klosje, daarna wind je hem langs vier tweepootjes – een soort grote nietjes – en vervolgens draai je het klosje voortdurend rond terwijl je de draad langs de nietjes legt en met een stokje het onderste draadje over het bovenste draadje heentrekt over het nietje heen. Het bovenste draadje is dan het nieuwe onderste draadje. En zo voort. En telkens moet je even aan het draadje trekken dat onder uit het klosje komt. Doe je dat maar lang genoeg, dan komt er vanzelf een soort gebreide drol uit. Die net zo lang wordt als jij blijft punniken.

Tao
Met die drol kun je weer leuke dingen maken. Poesjes bijvoorbeeld, van een opgerolde drol garen. Of wol als je per se wilt. Maar het hoeft niet. Het is eigenlijk zelfs beter van niet. Want dat is de Tao van het punniken. Niks hoeft, zolang je maar gedachtenloos de draad doorhaalt en nimmer verzaakt. Het is heerlijk. Je kunt je hoofd leegmaken terwijl je toch aan het scheppen bent zonder dat het je geestelijk belast. Je kunt zelfs deelnemen aan gesprekken terwijl je toch aan gene zijde bezig bent je te concentreren op het grote niks. Want het gaat natuurlijk helemaal niet om die drol. Het gaat om het scheppen. Om de bezigheid.

Intussen heb ik zo’n 15 meter gepunnikt. Met vallen en opstaan uiteraard, want het mocht eens van een leien dakje gaan. Maar die 15 meter, die stáát. En dat voelt zo goed. Iets gemaakt te hebben dat helemaal nergens toe doet, maar dat toch heel bevredigend aanvoelt om gemaakt te hebben. Ik kan er bijna vrolijk onder worden. En het lukt me om er dit blog mee te vullen.

Ik verheug me nu al op het Hondjes Haken. Achter in het boek staan weer van die prachtige lijntekeningen: Basistechnieken Haken: de beginlosse, de losse, de vaste, het 1 vaste meerderen, het 1 vaste minderen, het 2 vasten minderen, de halve vaste.

Wow. Alleen is er wel een maar. Het zal eens niet. Als ik Hondjes ga Haken, dan ben ik wel met de vorm bezig. Word ik dan niet intens afgeleid van het Hogere Nietsdoen zoals ik dat beleef met het Punniken? Ik denk dat ik nog even blijf Punniken. Die Tao heb ik toch nog niet volledig doorgrond. Punnik, punnik, yeah!

Parantional advise: don’t try this at home. Punniken can seriously damage your consiousness.