De doodvermoeide galeries

Het beloofde een schitterende dag te worden. We zouden op pad gaan in Amsterdam om weer eens een long list van galeries af te werken. Ter inspiratie. Want: wie weet doen we het binnenkort zelf ook. Want: nieuwsgierig. Want: trek in kunst, veel kunst. We huurden fietsen and off we went. Maar het went nooit, die merkwaardige sfeer in een galerie waar je eigenlijk nooit weet of het op prijs wordt gesteld dat je binnenkomt.

Waar je conceptuele kunst tegenkomt waar je niks mee hebt ondanks alles. Waar je je afvraagt ‘hoe ze ervan kunnen leven’. Toch geen al te gekke vraag in deze tijd. Mijn vooruitgeschoven post in de kunst vertelt me dat momenteel het aantal galeries dat nog enigszins winst maakt, op de vingers van hooguit twee handen te tellen is. En dat het merendeel amper quitte speelt maar eerder met verlies draait.

Fokking crisis? Na gisteren weet ik het zeker dat die crisis er maar weinig mee te maken heeft. Het zijn die galeriehouders zelf, met alle respect, die nog – net als veel vastgoedeigenaren – met meer dan een been in de periode van voor de crisis staan. Ze gedragen zich met dezelfde gemakzucht als toen de bomen de hemel ingroeiden – en de klanten kunst kochten alsof het ademen was. (Ik overdrijf een beetje, maar dat is een stijlfiguur dus ik mag het doen).

Omdat we ons nergens echt welkom voelen – ook door de kunst waar we het niet echt warm van krijgen – gooien we het over een andere boeg en lopen een van de laatste winkels in houtsnijkunst (Oceania/Afriakania) binnen. Dat doen we eigenlijk altijd nadat we ons met onze machetes een pad hebben gebaand door de vaak ondoordringbare conceptuele kunst die zo welig tiert in de hoofdstad. Wat een verademing – die directheid, de klare lijn, het totale ‘gebrek’ aan ambitie. Neem nou deze KpleKeple, het zonnemasker uit Ivoorkust. 

Het is niet moeilijk te begrijpen waarom de mannen van CoBrA hier hun inspiratie zochten. En vonden. Ineens besef ik ook waarom Duchamp zo waardevol is voor de moderne kunst. En waarom we sindsdien massaal opzoek zijn naar iemand die in deze tijd met dezelfde brutaliteit vernieuwt, verwart, aanklaagt en in vervoering brengt. In de gemiddelde galerie hoef je die niet te zoeken. Dat is in elk geval duidelijk. (wordt vervolgd)