Kunstpraat 31.3.2013 Rembrandt Van Rijn’s zelfportret

Lachen man! Ik weet even niet meer waarom. We hadden al vroeg een roemer wijn op tafel. En die jongen van Hals die was over uit Haarlem. Leuke stad trouwens. Kom r graag. Veel geld zit daar. Mooie opdrachten liggen daar. Vertelt Hals tenminste. We namen er nog maar een. En nog een. En toen zei die Hals, het lukt je nooit om je eigen zo te schilderen als je je nu voelt. Jij, Harmenszoon Van Rijn met al je prachtige lichten en donkeren en die zachte toets van empathie die over je schilderwerk ligt. Of licht. Kom op Rembrandtje.

En ik: pardon hoor ik daar een uitdaging? Wacht maar. Ik zal je laten zien hoe ik dat doe.

Dus ik schonk ons nog eens in en pakte toen mijn palet en mijn kwasten. Ik wist precies wat ik zou doen. Had nog een plank staan met een mooie ondergrond en een begin van een portret ‘man met kuras’. En hop! Hals – ik ga je laten zien hoe ik dat aanpak. Ik voelde me licht en wilde het licht ervan laten afspatten, met een reepje zon op m’n tanden waar ik de laatste tijd nogal last van heb, maakt het uit – wie zegt dat Rembrandt Harmenszoon van Rijn geen plezier kan stoppen in zijn werk? Hier moet je kijken, Hals, ik pak je helemaal terug. Het is Halser dan Hals en tegelijk een echte Van Rijn. Wat een kop! Benieuwd hoe ze daar over een paar eeuwen over denken.

Ik begon deze serie met Bacon. Er is wat mij betreft schilderkunst vanaf Bacon. En tot Bacon. Die tot Bacon begint bij Rembrandt.

De afgelopen weken heb ik alleen maar kunst vanaf Bacon besproken. Ik realiseer me dat ik daarmee de (onze) kunstgeschiedenis groot onrecht aandoe. Ik denk dat die geschiedenis er ook anders had uitgezien zonder Rembrandt (en Bacon). Zoals de muziekgeschiedenis er ook anders had uitgezien zonder Mozart. Daarom is mijn laatste kunststukje van deze maand gastschrijverschap voor Rembrandt.

Gelukkig vond ik een zelfportret van hem waarin hij zich bijna on-rembrandtachtig afbeeldt. Uiteraard is er het beroemde licht en donker waarin hij de grootmeester is. Maar kijk eens naar de bijna woeste streken waarmee hij de verf op het doek plaatste. En dan die vrolijkheid, misschien ingegeven door een stevig glas wijn – wie zal het zeggen. Het plezier, het letterlijke schilderplezier spat eraf zoals je dat eigenlijk niet zo van hem gewend bent. Tegelijk is het de meester die hier schildert, met oog voor merkwaardig detail van het kuras waarin hij zichzelf portretteert.

Het waren 31 mooie dagen – en ik ga lekker door met deze kunststukjes op mijn eigen site van mijn galerie die morgen opent met een kleurrijke tentoonstelling van Kamagurka (en David Bade en René Daniëls) en fantastisch glaswerk van Jan Verschoor en Bernard Heesen en Carina Riezebos. U bent vreselijk welkom.

www.galeriede7ehemel.nl