Kunstpraat 6.4.2013: uit de keukens van Erik Klein Wolterink

Elke naam kan zowel mooi zijn als vreselijk. Dat ligt er namelijk maar net aan bij wie hij hoort. Vaak is het zo dat je iemand die je niet kent allerlei eigenschappen en dik- of dunheden toedicht op grond van zijn naam – omdat je iemand anders kent die die eigenschappen en dik- of dunheid heeft. Dat is niet aardig, niet terecht – maar zo zitten we in elkaar. Nouja, ik in elk geval. Voor mij heeft de naam Erik altijd een prettige klank gehad.
Misschien kwam het door mijn aardige buurjongetje dat mij leerde papieren vliegtuigjes te vouwen. Of misschien kwam het door het boekje van Godfried Bomans: Erik, of het Klein Insectenboek.

Daarin figureert een jongetje Erik dat in de insectenwereld verzeild raakt en daar de moraal van de kleine dieren leert kennen. Gisteravond leerde ik Erik Klein Wolterink (een beetje) kennen en direct wist ik het: deze Erik heeft de juiste klank. Qua naam. Qua mens. En de juiste vorm – grapje.

Erik koketteert ermee dat hij boerenzoon is. Alsof dat veel verklaart. Maar leuk is het ‘ergens’ wel. Erik is fotograaf. Erik houdt van ordening. Erik houdt zijn gefotografeerde wereld klein. Hij fotografeert keukens. Dat doet hij al langer en dat doet hij bijna letterlijk een op een. En zonder deurtjes. Het resultaat is ontzettend bijzonder. Als kijker kom je letterlijk in iemands keuken. Maar het voelt toch anders aan. Alsof het net niet helemaal iemands keuken is. Echt is. Het is een aangenaam, vrolijk soort voyeurisme. Het is intrigerend om te zien hoe andere mensen hun keukenleven ordenen. En hoe Erik in die orde zijn eigen orde lijkt aan te brengen. Het is een beetje zijn eigen kleine insectenboek, keukenboek.

Het is knap om in het kleine tegelijk het grote vast te leggen. Want die keukens van Erik vertellen veel. Over gewoontes, over eigenschappen, over wel- of nietstand, over voorkeuren, over rijkdom aan fantasie – en dat alles zonder dat je de bewoners ziet. En juist omdat je die niet ziet, vraag je je voortdurend af wie het zouden zijn. Maar omdat je hun namen niet weet, kun je je er geen voorstelling bij maken zoals ik aan het begin van dit tekstje beschreef.
Dat is dus het oneindig knappe van de ordeningen van Erik: de foto’s die in eerste instantie niet meer dan kale keukenfoto’s lijken, bevatten eindeloze verhalen – die je voornamelijk zelf kunt invullen.

Erik vertrekt binnenkort naar New York. Om keukens vast te leggen. Uiteraard, zou je bijna zeggen. Ik ben benieuwd naar de overeenkomsten. En dus ook naar de verschillen.

Het goede nieuws is dat Erik komende zomer in Galerie De 7^E Hemel exposeert. Samen met Marrigje de Maar en Wim Bosch – waarover ik later meer vertel. Drie supersterren uit de fotografie in onze galerie. Ik ben er waanzinnig trots op.