Kunstpraat 9.4.2013: Ruud Venekamp en de zon

Ik weet niet waaraan het ligt, maar heel veel schilderkunst die ik ken, is nogal eh… ingetogen van kleurvoering. Niet alle – bijvoorbeeld David Bade niet, en Kamagurka’s schilderijen al helemaal niet – maar verder? Er zijn genoeg schilders die met veel wit in alle schakeringen werken en volhouden dat dat erg kleurrijk is, maar dat bedoel ik niet.

Wat ik wel bedoel is wat bijvoorbeeld Ruud Venekamp doet met zijn schilderijen. In zijn schilderijen. Ruud brengt licht in zijn verf en op zijn doek. Soms expliciet door er veel geel in te verwerken (ja, kunst!), soms veel implicieter. Maar steeds is het effect dat je het gevoel hebt dat hij letterlijk zonlicht vangt en dat met zijn kleuren mengt en toepast.

Daarbij houdt hij zijn structuren verder heel toegankelijk, soms abstract, soms best concreet. Dat maakt zijn werk wat mij betreft heel toegankelijk, vriendelijk, lichtvoetig – letterlijk.

En dat is bijzonder in een tijd waarin de schilderkunst nogal eh… ingetogen is – in veel gevallen. Ik vind dat wel lekker, dat iemand het lef heeft om zo’n mate van lichtgevende uitbundigheid te schilderen. Je kunt ook zeggen dat het toegankelijke abstracte kunst is. Prima. Geinig label.

Je kunt er ook niks van zeggen en gewoon vinden dat anderen het moeten zien en dat in je blog zetten. Dus of je vandaag of morgen even naar Galerie de Rietlanden in Amsterdam wilt gaan. Om de gelaagdheid van de zon van de muur te zien komen.