Kunstpraat 21.4.2013: Daniel Bodners niemanden op weg naar nergens

Daniel Bodner heeft een ‘simpel’ procedé: hij fotografeert New York vanuit verschillende gezichtshoeken. Om precies te zijn, hij fotografeert mensen in New York. En zet die fotografie om in geschilderde afbeeldingen. Als je dat zo leest is het te saai voor woorden. Kijk daarom eerst even:

Waarom het niet te saai voor woorden is, is dat het eigenlijk helemaal niet om die mensen gaat. Het is een sinister ‘spel’ dat zich afspeelt rond die mens die zich blijkbaar in New York bevindt, hoewel dat eigenlijk er niet toe doet. Het is een New York dat volgens mij helemaal niet bestaat. We bevinden ons in een stedelijk omgeving waar het lijkt of de verschilende voorwerpen – hek, paal, stoeprand, vuilnisbak – samenwerken om een zo groot mogelijke leegte te bereiken rond die mens. Het lijkt een geregisseerde leegte, waarin zelfs een felle licht een rol speelt. Het kost weinig moeite om die uiterlijke leegte ook te vertalen naar het innerlijk van de mensen die Bodner in zijn New York plaatst.

Het lijkt een mens die nergens naartoe op weg is, zijn lopen is ook maar schijn – hij kan bevroren zijn in zijn loop. Als je goed kijkt, zie je dat zijn armen ook merkwaardig langs zijn lichaam zijn geplakt. In deze compositie lijkt het niet ertoe te doen of dat soort details kloppen. Het is het soort verlatenheid die we ook kennen van Edward Hopper. Zelfs het licht lijkt een echo uit Hoppers schilderijen. Maar het is vooral de verlatenheid die mij koude rillingen bezorgt. Bodner geeft ons niemanden op weg naar nergens. Misschien is eenzaamheid ook een thema dat goed past in de Amerikaanse traditie – het is ’t waard om te onderzoeken.