Kunstpraat 24.4.2013: Tanja Smeets ‘domestic strangers’

Verrassend is het verrast te worden. Je kunt op allerlei manieren de confrontatie aangaan met kunst. Net zo goed als kunst dat op allerlei manieren wil met zijn publiek. En altijd blijft de vraag wat het ene werk nou wel bijzonder maakt en het andere niet. Het is de eeuwige vraag naar oorspronkelijkheid. Naar de combinatie daarvan met vakmanschap. Maar ook hoe en waarom het ene werk je raakt en het andere niet.

Het is een soort queeste naar een heilige graal. Gaat het om de gelaagdheid waarin een werk zich aan je voordoet? Is het de boodschap die het uitdraagt? Is het de pijn die het uitdrukt of juist de empathie met de omgeving? Heel af toe speelt humor in de beeldende kunst een rol. Niet te vaak, want de beeldende kunst neemt zich graag erg serieus. Om maar te zwijgen van iedereen die ermee te maken heeft (conservatoren, galeriehouders, journalisten). Het verrassende aan de kunst van Tanja Smeets is dat het een combinatie is van alles wat ik hierboven heb genoemd. Met een behoorlijke dosis humor. Alleen al daarom ben ik een fan van haar. Tanja bouwt huiselijke vreemdelingen – rare stapelingen van rood aardewerk die op een plaatje helemaal niks doen, maar die geplaatst in een ruimte inderdaad behoorlijk confronteren. Eerder verraste Tanja met andere ‘vreemdelingen’ die als wier tegen een trap opklauteren, of verzamelingen lepeltjes blijken. Organische verzamelingen. Steeds verrassend en de confrontatie aangaand met de omgeving. En steeds met een behoorlijke dosis humor. Lekker hoor.