Kunstpraat 10.5.2013: Walter Rast en de vervlogen verhalen

 Walter Rast (1965) heeft al heel wat exposities op zijn naam staan.  Zijn werk heeft een sterk grafisch karakter (waarvoor ik een zwak heb). Interessant eraan is verder zijn materiaalgebruik: hij werkt met zand, met metaal, met papier, met stukken lood en met flinters bladgoud.

Het is  verder ‘neutraal’ in de zin dat het werk geen heftig statement doet, of een confrontatie aangaat, of zich wil manifesteren. Het is eerder sober, in zichzelf gekeerd. Door die toevoeging van een soort runenletters en ‘cijfers’ suggereert het werk een verhaal, een verslag van iets lang geleden.

Het zouden ook zomaar oude verhalen kunnen zijn, uit de tijd van de Vikingen. Maar wat mij nou vooral interesseert, intrigeert, is de uitwerking die het werk heeft op de kijker. De meeste beeldende kunst suggereert een verhaal. Misschien is dat ook de functie ervan. Neutrale kunst bestaat niet – wil niet eens bestaan. Net zo goed als waardenvrije wetenschap niet bestaat – hoewel daarover nog wel eens stevig wordt gediscussieerd. Maar hoe zit het met dit soort werk, dat van Walter Rast die zo zijn best doet om kleur weg te filteren en die aan alleen olieverf niet genoeg heeft en die met het weglaten en het toepassen van andere materialen vindt dat er ook nog iets narratiefs moet worden toegevoegd wat ik op zich wel fascinerend vind juist door de toepassing van die andere (oer-) materialen zodat werk ontstaat met een verwijzing naar de tijd dat verhalen essentieel waren voor de overlevering van cultuur van waarden van historisch besef wellicht ook intussen verhalen die vervlogen zijn want kijk alleen hun rudimentaire alinea’s komen nu tot ons zonder extra tekeningen die als in strips als illustratie kunnen fungeren – we zijn dus helemaal op onszelf aangewezen we kunnen kijken wat we willen maar het verhaal achter het direct waarneembare kennen we niet kunnen we alleen maar gissen nee we krijgen de vrijheid om met die Rastiaanse Runen zelf aan de slag te gaan als we dat al zouden willen want we kunnen het ook accepteren zoals het is en het werk daardoor een mystiek verlenen als in je kijkt naar iets waarvan je meer betekenis vermoedt en bewonderd maar je hebt het maar te doen met deze eerste laag die laag voor laag is opgebouwd uit oeraarde en oermetalen met andere woorden onze waarneming schiet niet te kort maar is wel beperkt we kunnen bewonderen we mogen genieten we worden er wellicht om geprezen maar we blijven buitenstaanders het verhaal vertelt ons ja wat?

Terug naar wat me intrigeert. Dat is namelijk het volgende. Stel dat je dit werk hangt naar bijvoorbeeld een heftige David Bade. Bijvoorbeeld deze:

Wat uiteraard een prettig contrast oplevert, dat sowieso en het is helemaal gratis. Maar welk van deze twee werken is narratiever? En hoe belangrijk is dat vervolgens? Ja, heel belangrijk want ik stel die vraag immers. Klopt. Maar ik stel hem niet vanuit een vooringenomenheid. Er zijn zoveel soorten verhalen. Dat klopt ook. Het ene verhaal is geschreven HOOFDLETTERS, in bonte expressie, in intrigerende alinea’s en felle kleuren. Het andere verhaal is niet meer dan het ruisen van riet langs de kant van het water. Het andere verhaal bestond eigenlijk allang niet meer toen het door iemand werd gefluisterd in een gat in de grond en vervolgens afgedekt met aarde en metalen en papier. Het andere verhaal verwaait over de golven van het water van rietstengel naar rietstengel en schrijft zijn letters als tanige runen tegen een oerhollandse grijswitte hemel. Waar dat verhaal over gaat is onbelangrijk. Belangrijk is dat het voor even werd opgevangen door Walter Rast die het vervolgens… Als eerbetoon aan de verhalen die vervlogen. Het is het verschil tussen impliciet en expliciet tussen naar binnen gekeerd en naar buiten tussen de rijkdom van de eenvoud en die van de hartstocht.

Werk van Walter Rast is vanaf 12 mei te zien in:
De Kunsten, trefpunt voor hedendaagse kunst
T.G. Gibsonstraat 19, 7411 RP Deventer