Kunstpraat 11.4.2013: goddelijk verontrustende kunst in KW14

HA! Eindelijk een expositie waar onverbloemde kritiek op de actualiteit centraal staat. Waar de agressie uit de werken spat. En waar kunst af en toe pijnigt. Als dat lukt, mag je gerust spreken van een effectieve reflectie.

KW14 in Den Bosch viert haar haar twintigjarig bestaan met een groepsexpositie waarvan het focus ligt op het thema polariteit: opbouw – verwoesting. Die een essentie is van de menselijke conditie. De kunstgeschiedenis toont een staalkaart van kunstwerken met deze thematiek. De Bijbel staat er vol mee; lijden en de dood zijn onlosmakelijk verbonden met opbouw en wederopstanding. De titel van de expositie: The Glorious Rise and Fall…

De deelnemende kunstenaars aan deze expositie onderzoeken de polariteiten in vier hoofdstukken: de menselijke conditie, architectuur, natuur en de maatschappelijke en politieke realiteit.

The Glorious Rise and Fall … (and so on) is zo stevig ingebed in de actualiteit, die zich kenmerkt door een grote crisis in het internationaal monetair stelsel (onder andere als gevolg van buitensporige macht en hebzucht), een veranderd machtsevenwicht tussen de grote mogendheden, grootschalige afbraak van sociale, culturele en democratische verworvenheden, toenemende macht- en inkomensongelijkheid wereldwijd en een groeiende invloed van de financiële markten op de politiek.

In deze tijd waarin ideologische denkrichtingen (en verdieping an sich) failliet zijn verklaard en religie voor velen zijn betekenis heeft verloren, is beeldende kunst hét instrument om op deze onderwerpen te reflecteren. Sterker nog, het is wat mij betreft een taak van de beeldende kunst om juist hier van zich te laten horen. Want: wie anders in deze visueel ingestelde tijd?

de uitdaging van de liefde – Gijs Assman

Ik betrap mezelf er de laatste tijd op dat ik meer en meer behoefte heb aan dit soort confronterende, cynische, bittere, agressieve kunst. Ik voer er gesprekken over met Hetty, mijn VOFgenoot van onze galerie. Ik praat erover met bevriende kunstenaars om te ontdekken hoe zij daarover denken. Ik probeer het zoals dat heet een plaats te geven. Want als je dag in dag uit blogt over kunst zoals die ‘gemiddeld’ te zien is in NL galerieën, kan het haast niet anders of je voelt langzamerhand de behoefte opkomen aan schuurpapier. Aan kettingzagen. Aan scheermessen. Aan echte confrontaties. Eerst denk je dat die nauwelijks bestaan omdat het huidige aanbod er niet veel van laat zien. En dan is er goddank ineens dat 20-jarig jubileum in Den Bosch dat eigenlijk een grote inhaalslag is.

Hetty, mijn VOFgenoot maant mij tot kalmte en bezinning. ‘Ik hoop maar dat er publiek voor is, in onze galerie,’ zegt ze tactvol. Dat is ook haar rol in onze relatie. Zij is wijs (en erg commercieel). Ik zoek liever de uitersten op – want gemiddeld is mij niet genoeg. Ik wil visie. Ik wil durf. Ik wil lijden. Ik wil meer dan gemiddeld. Dus word ik ‘gelukkig’ van werk als dit:

Srebrenica 1 – Ronald Ophuis

The Balance – Folkert de Jong

Mark van Kempen

Over elk van deze werken kan ik blog na blog vullen. Ik ga dat de komende dagen ook doen. Ik wil de verontrusting fileren, filteren, beschrijven. Ik wil de pijn voelbaar maken. Dat is wat ik kan. Dat is wat moet.