Kunstpraat KunstRai 18,19.5.2013: Zou ik gaan of zou ik niet – ja, vanwege Jakob de Jonge

Je hebt dit weekend toch weinig te doen. Je vindt dat je het toch een keer gedaan moet hebben. Je wilt met eigen ogen zien of die KunstRai nou wat is of niet. Je hebt gewoon trek in een lading beeldende kunst. Zoiets. Dus je gaat wel.

Dat is prima. Vergeet dan vooral niet langs te gaan bij Galerie Helder. Altijd goed voor veel nieuws dat de moeite waard is. Ze staan er een beetje onhandig bij (vind ik), maar er is veel te zien. Werkjes van Manou Bayens bijvoorbeeld, die hopelijk nou eindelijk eens besluit om groter te gaan werken. En een werk van Jakob de Jonge. En dat is echt de moeite waard.

Misschien komt het door zijn achtergrond als ‘theologisch filosoof’ – als ik het zo mag samenvatten – in combinatie met zijn opleiding tot beeldend kunstenaar en zijn werk als Human Rights Watch Officer. Maar zijn acrylschilderijen ademen een niet-westerse kijk en sfeer uit. Dat komt natuurlijk mede door het acryl, waarmee ja al snel een uitgesproken statement kunt maken. Maar het komt ook door zijn typische vormtaal, perspectiefkeuze en beeldtaal. Sohee. Ik bedoel maar. Jakob de Jonge mag er gewoon zijn. Het is lekker werk. Van deze tijd. Verhalend. Spannend. En hartstikke concreet. (dat mag weer, volgens insiders).

Het is niet het type werk waarover ik zo lyrisch word als met die andere kunstenaar die je beslist moet bekijken, Hervé Martijn, bij galerie Wilms. Dat laat het werk niet toe. Het is meer werk dat je kunt bewonderen om zijn eh… oorspronkelijkheid, om zijn ongewone benadering – de ene keer in onderwerp, de andere keer in keuze van perspectief, of in vertelling. Pardon? Ja, vertelling. Want het zijn pure acrylverhalen die Jakob vertelt. Hier is alvast een voorproefje.