Kunstpraat 20.5.2013: en hup, voluit figuratief genieten

Sommige ontmoetingen blijven je altijd bij. Die met de waarzegster op de kermis. Die met je examinator voor je rij-examen. Die met die ontzettende lul. Die met die vreselijk meevallende eikel. Die met die man waarvan je zeker weet dat je die kent uit vorige levens. Die met die en haar en hem en zij en het. En dan die met die van creativiteit stuiterende museumdirecteur in Leerdam die nu ongeveer een jaar museumdirecteur is in Museum Twente. Odding is de naam.  Aernoud Odding.

Oja, en deze was ik nog vergeten: de ontmoeting met vijf kunstfilosofen, die zo absoluut niet gelabeld willen worden, in onze galerie om vijf zondagmiddagen in het najaar voor te bereiden – ik kan niet wachten. De filosofen vertelden  onder meer dat figuratieve kunst weer kan. En mag. Om te maken. Om naar te kijken. Om openlijk van te genieten. Natuurlijk, het kon altijd al, en hebben we ook niet bijvoorbeeld een Hockney die de natuur alweer helemaal omarmt? Maar dat het nu expliciet in de literatuur over beeldende kunst wordt genoemd, dat is wel eh… opmerkelijk. Dus mag je voluit hiervan genieten en niet alleen als kunsthistoricus:

en  hiervan:

Het zijn werken die je kunt zien in Museum Twente, dat alweer enige tijd een nieuwe directeur heeft in de persoon van Aernout Odding. Deze werken komen overigens uit het Mauritshuis, Den Haag, waar Odding ook graag komt dus er moet enig verband zijn.

Wat deze Ruysdael betreft is het verband met Twente absoluut aanwezig, want dit Kasteel Bentheim ligt als het ware om te hoek van het museum. Op een piepklein heuveltje, overigens – maar dat mag de pret niet drukken. Waarom het gaat, is dat we er weer gewoon over ‘mogen’ praten, van genieten en dat je als beeldend kunstenaar ook best weer zelf figuratief aan de slag ‘mag’. Wow, ik weet het niet hoor, maar ik denk dat dat voor velen als een bevrijding aanvoelt. Nou doet Aernout wel meer dan leentjebuur spelen bij het Mauritshuis. In de korte tijd dat hij er werkt heeft hij al aardig wat bereikt en tot stand gebracht. Goed netwerk, denk ik dan. Goeie jongen, ook. (Nee, hij betaalt me niet hiervoor).

Dus doe ik mijn best om weer helemaal figuratief te genieten. En ik moet toegeven dat zulks niet eenvoudig is. Wat moet ik met twee lome koeien en dito schapen in een schraal waarschijnlijk Hollandsch landschap in de niet-schaduw van een schonkig boompje? En dan het genrestuk van Ruysdael – een en al ateliercompositie, maar dat maakt niet uit. Het heeft op mij het effect dat een tijdje geleden een film van zo’n 20 jaar geleden op me had. In mijn herinnering was het een prachtige, best dynamische en vrolijk filosofische film. Ik verwerkte hele stukken van het filmscript in mijn boek en toen dat klaar was, besloot ik de film nog eens te bekijken. Ik wist niet wat ik zag toen ik Being There aanzette. Een traagheid. Ongelooflijk. En een filosofisch gehalte dat intussen behoorlijk achterhaald leek. Maakt niet uit. We weten dat onze herinnering spelletjes met ons speelt. Zo heb ik het ook met deze schilderijen. Ze horen bij een tijd en een mentaliteit die ver van me afstaat (wat eigenlijk onzin is want ik houd erg van Couperin en Purcell, qua min of meer tijdgenoten) . Ik krijg een LuckTV-gevoel erbij. Zie melige tekstballonnen ontstaan boven het kasteel en bij de koeien.  Nou goed. Mijn ongelijk wordt bewezen door al die busladingen Japanners en andere toeristen die jaarlijks musea als het Mauritshuis bezoeken en die nooit eraan hebben getwijfeld of je nou wel of niet mag genieten van genrestukken als deze. Zo zie je maar. Het leg gewoon aan mij.