Kunstpraat 25.5.2013 even wat anders: knuffelen op formaat – Marjolijn Mandersloot

Ik had vroeger een beer. Mijn moeder naaide er kleertjes voor. Heel zorgvuldig. En versierde ze zelfs met kruissteekjes. Baretje met pompoen. Jasje met zakken zelfs. Soort slofjes. Mijn beer heeft niks stoers, hij is knuffel. Niets meer. Niets minder.

Knuffels hebben altijd iets aandoenlijks. Ze metaforen onschuld. En het aardige is, dat dat niet afhankelijk is van het formaat. Hoewel, op de kermis kun je soms buitenformaat knuffels winnen en die vind ik eigenlijk altijd eng. Ze zijn dan zichzelf niet meer. Eigenlijk net zo als schriele mannetjes zich oppompen met steroïden en allerlei rommel en dan plotseling spierbundels hebben. Dat kan ook niet. En is ook eng.

Toch gaat die wet niet op voor elke soort vergroting van dier & mens. Eigenlijk zodra een beeldend kunstenaar zich ermee bemoeit, gaat het meestal goed. Mooi is dat toch. En tot nadenken stemmend. Het is alweer een bevestiging dat wij nergens zijn zonder kunst & cultuur. Oké, het is er een beetje met de haren bijgesleept, maar mag ik ook eens? Het gaat om de gedachte. En die klopt. Punt. Uit.

En na weken tamelijk heavy stuff te hebben geschreven over voornamelijk hedendaagse kunst – die zijn maatschappelijke verantwoording moet nemen, die ‘hoeder’ van het licht is, die verwondert en inspireert – wil ik nu even knuffelen op formaat. Hiero:

Dit zijn de ‘Hunks’ van Marjolein Mandersloot. Die gespecialiseerd is in de dierenwereld, niet per se op megaformaat, maar toch regelmatig wel. Deze Hunks zijn maar liefst 225 cm. En ondanks dat, en dankzij hun aaibaarheid zijn ze ongelooflijk knuffelbaar – hoe stoer ze er ook bij staan.

Heel anders zijn de vrouwen (van die Hunks?) bij Mandersloot. Die zijn om te beginnen 140 cm. En zo hoort het natuurlijk ook. Geintje. Maar ze zijn wel een stuk minder aaibaar. Ze heten ook ‘Wild at Heart’ en zijn onder meer gemaakt van koehuid – wat nauwelijks uitnodigt tot knuffelen, wel tot erop zitten indien verwerkt tot stoelzitting. En misschien kun je ook wel lekker zitten op een vrouw van koehuid. Toch eens proberen.

Maar goed. Dit zijn ze dus. Ik weet ook niet of dit nou het mensbeeld is van Marjolijn. Maar het zou goed kunnen. In dat geval zijn de Hunks sullige huistypes die ongetwijfeld zijn getemd door derlui dames, Wild at Heart als ze zijn. Weet je, misschien is het ook wel zo dat dit heel dicht komt bij de gewenste werkelijkheid van veel echtgenoten en ega’s. Het niet eens zo geheime rolmodel. Mij hoor je er niet over klagen.

Ineens herinner ik me nog een heel ander object van Marjolein. Ik ontmoette het in Rotterdam, dit jaar bij ‘Art at the Warehouse’:

Het is een in elkaar genaaide boom, als een soort kapstok voor hoeden. En ineens zie ik dat dit ontstond nadat de Hunks en de dames waren gemaakt. Want wat ontbrak was een vorm van gezellig. En dat is deze boom, waar de Hunks ’s avonds hun hoedjes opzetten en dan lekker eronder gaan zitten keuvelen terwijl hun dames op pad gaan.