Kunstpraat 30.05.2013: de Onderzeebootloods en Jim Shaws’ backdrops

Vanaf 8 juni is het feest in de Onderzeebootloods. Dan gaat daar de vierde editie kunstactie van start onder de titel XXXL Painting. Drie schilder‘titanen’ nemen het tegen elkaar op en tegen het enorme gebouw. De titanen: Klaas Kloosterboer, Chris Martin en Jim Shaw. In de persmap van museum Boijmans van Beuningen, organisator, worden de volgende kwalificaties uitgedeeld: Klaas, de ‘uitvinder’, Chris, het ‘schilderbeest’ (zie mijn blog van 29 mei) en Jim, de ‘verteller’. Alle drie zijn in hetzelfde decennium geboren en hebben meer of minder bewust de jaren ’70 en ’80 beleefd.

Dat schept een band. Als je door de Onderzeebootloods wandelt en de drie exposities bekijkt voel je verwantschap zonder dat je er nu direct de vinger op kunt leggen. Tegelijk blijven het (gelukkig) drie individuen, ieder met zijn eigen thematiek en handschrift. Met name in beide Amerikanen voel je de good vibrations. En waar Martin het zoekt in pittig schilderwerk, zie je Shaw op allerlei manieren interpretaties geven: van de geschiedenis – zoals deze serie

Waar verder een lang verhaal bij hoort over hoe Shaw tot deze aanpak is gekomen, tegen de achtergrond van werken van Picasso. Het levert een even grappige als boos-bittere kijk op de samenleving op. Daarnaast werkt Shaw graag met ‘backdrops’ – beschilderde decordoeken, afkomstig uit oude films en/of musicals. En dat levert bijzondere beelden op:

Als je Jim vraagt wat hij hiermee bedoelt, blijft hij vriendelijk lachend op de vlakte. Het moet zo zijn, zegt hij. De ene keer wil hij een statement maken, de andere keer dwingt het beeld zijn afbeelding af. Maar vaak kom je wel zijn visie op de (consumptie)samenleving tegen. Tegen de achtergrond van wat een soort Witte Huis lijkt, stijgt een vet-sliertige, bijna fondue-achtige, atoomwolk op, omgeven door producten in 50-erjaren vormgeving.

‘Prachtig werk’, denk ik hardop.
‘Ja, zegt de vrouw naast me, het is wel meer dan dat hoor.’ Ik voel me pinnig op mijn vingers getikt.
‘O, zeg ik – is het niet genoeg als bezoekers straks zeggen dat ze het prachtig vinden?’
‘Het gaat voor mij een stap verder, zegt ze. Waarom doet hij het zoals hij het heeft gedaan? Daarom gaat het voor mij.’
‘Ik hoop dat hij dat zelf weet,’ ontglipt het mij. Even later praat ik met De Man. Ik vraag hem of hij weet waar die backdrops vandaan komen, bij welk theaterstuk of bij welke film ze horen. No, not the faintest idea. Hooguit bij deze, dit is de Mississipi zegt hij en wijst op een rivierenlandschap waar een radarboot langsploegt. Shaw heeft er een enorme hoeveelheid spierwitte (semi-) mythische/stripfiguren overheen gelegd.

Het doek meet iets van 13 x 10 meter. Ik verheug me erop om het straks opgehangen te zien. En besef de waarde van deze bijzondere expositie. Chris Martin met zijn haast hallucinerende megawerken, Klaas Kloosterboer met zijn enorme, meditatieve, installatie en Jim met zijn hoogst merkwaardige backdrops. Het verbaast me dan ook helemaal niet als ik ineens dit zie

Wat blijkt? Jim en zijn assistenten vormen samen ook nog eens de punkband ‘Destroy all Monsters’. ’s Avonds repeteren ze tussen de kunst die ze overdag maken. Tijdens de opening op 8 juni geven ze een concert. Ik kan niet wachten.