Kunstpraat 5.06.2013: aan tafel! De onverbiddelijke trifle van Jenny Wilson

Wat Jammer (met een hoofdletter) is, Heel Erg Jammer, is dat het slechts 30 x 36,5 meet. Althans ik vind dat jammer. Want een trifle als deze, daar wil je niet van snoepen, daar wil je geen lepeltje van proeven. Hou op! Daar wil je je naar binnen eten. Dit is La Grande Bouffe – voor wie zich die eh… bijzondere film nog herinnert – voor liefhebbers. Een Goddelijke Trifle, met zoveel smaak geschilderd dat je bijna zeker weet dat Jenny Wilson ten minste iets af te rekenen heeft. Je zou haar willen smeken om het recept en zodra je hebt ren je naar de winkel om alle ingrediënten in te kopen, je scheurt terug naar huis, doet de gordijnen dicht, steekt kaarsen aan in de keuken en je gaat aan de slag(room). Voor je het weet is je trifle klaar, want het is eigenlijk een vrij simpel recept. Je steekt je vinder erin en likt hem af en voor je het weet omvatten je handen de randen van schaal en duikje met gesloten ogen – logisch – voluit in je trifle, nee dat is het niet, je trifle duikt in jou – of zo weet jij veel het gaat zoals het gaat en jij hebt je trifle in je neusgaten, in je oren, en gelukkig ook in je mond.

Ik weet niet zo heel veel van Jenny. Ze heeft een indrukwekken CV in de kunst en komt uit Engeland en woont nu in Nederland. Alweer een paar jaar. Wat ik wel weet, of beter: denk te weten, is dat ze van eten houdt. Of er ten minste van droomt. Of het haat. En het van zich áfschildert. Dat zou ook zomaar kunnen. Maar dat doet ze dan wel zo knap en liefdevol dat je je niet kunt voorstellen dat woede hieraan ten grondslag ligt. Nee, dat kannie. Jenny is een foody, kan haast niet anders. Want ik zie op veel van haar schilderijen (-tjes) smakelijke toppings, klodders saus en wat al niet terugkomen. De ene keer is het afstandelijk, de andere keer onverbiddelijk sexy.

Jenny heeft deze serie gemaakt onder de titel ‘My statues are remnants’, en die restanten zijn misschien ook wel smakelijk omdat ze overblijfsels zijn. Soms hebben ze een titel, maar heel vaak ook niet. En dat is prima, want zelden voegt een titel iets toe – tenzij hij geïntegreerd is in het werk.

Jenny maakt gewoon lekkere schilderwerk, zondermeer. Het enige wat ik echt jammer vind, is dat het van die pieleformaatjes zijn. Dat past wel bij overblijfselen, maar ik denk dat ze op groter formaat, echt groter, nog veel indrukwekkender zouden zijn. Nouja, alles is een keuze.

Werk van Jenny Wilson is te zien in:

Galerie 244
Pieter Calandlaan 244 a, 1069 KV Amsterdam, 020-6195782, open: wo t/m za 11.00-17.00

Expositieperiode van 27 april t/m 15 juni 2013