Kunstpraat 6.06.2013: Melvin Anderson vertelt verhalen in glas

 Ik volg hem al een tijdje op Facebook. Het is een soort marteling. Bijna wekelijks pijnigt hij mij met alweer een schitterend glasobject waarmee hij me dwingt het verhaal erbij te bedenken. Soms levert zijn glas al een heel verhaal aan, dan weer daagt het uit en zegt zoek het lekker zelf uit ik ben de kern van je verhaal.

En elke keer roep ik, ‘die wil ik, Melvin’. Maar meestal is het zo dat de dingen al wegzijn voor ze uit Melvins koeloven komen. Ik ben helaas niet de enige fan van de heer Anderson. En na dit stukje zal het waarschijnlijk alleen maar erger worden.
Wat is het toch met glas? Heel vaak kom je vooral oudere liefhebbers en verzamelaars tegen. Uitzonderingen daargelaten uiteraard. Terwijl de ontwerpers en de blazers betrekkelijk jong zijn. Goed, niet allemaal. Jan Verschoor is iets ouder, maar die blaast niet, die ontwerpt en hij staat naast zijn blazers. Maar zelfs Bernard Heesen in zijn prachtige oude gemaal is nog tamelijk jeugdig voor zijn doen. Grapje. En de blazers die werken in de glasblazerij van het Nationaal Glasmuseum zijn bijna allemaal onder de dertig. En vervolgens is er de heer Anderson. Melvin Anderson, stirred, not shaken. Die is wel iets ouder dan dertig, maar blaast niet zo vaak maar ontwerpt verder als een jonge god op de Olympus waar ze ook al geen genoeg kunnen krijgen van Zijn glas.

Ik was eigenlijk van plan om vandaag nou eens geen blog te schrijven. Elke dag ouwehoeren over kunst gaat je ook niet in je kouwe kleren zitten. Maar daar hebben we het nog wel eens over. Ik dacht, even een pauzeprogramma inlassen met een lief plaatje uit mijn achtertuin: bloesemblaadjes waar de zon van afspat.

Maarja, dan schuift er ineens een nieuw object van Melvin langs op FB en dan ben ik dus verkocht. En weet het zeker. Deze blog moet gaan over Melvin. Weinig praat, veel plaat. Weinig tekst, veel verhaal. Neem deze:

Nou ben ik sowieso een liefhebber van maskers, dus ik ben een makkelijke prooi voor deze tijger. Maar afgezien daarvan, kan ik niet anders bedenken dan dat iedereen die dit ziet hierin een prachtig verhaal leest.  Het is angstaanjagend en mooi. Het is een schitterend vooroudermasker in glas. Het is een meeslepende vertelling over een tijger die panter wilde worden. Het is een verhaal in glas.

Of neem dit stel. Duidelijk verwant aan de vorige. Maar ook weer zo eigen en individueel. En zo bouwt en vertelt Melvin verder. De ene keer wat explicieter dan de andere. De ene keer wat abstracter dan de andere. Maar zelfs in het abstracte wordt het een verhaal.

En als het dan abstracter wordt, dan kun je simpelweg genieten van het brutale spel dat zich voor je ogen afspeelt. Een spel dat alleen maar kan ontstaan onder leiding van een van de beste verhalenvertellers in glas.