Kunstpraat 12.06.2013: onbekende meester Lego City! Come fly with me!

Al een aantal weken scroll ik op Galeries.nl langs het Speelgoedmuseum in Deventer. Steeds weer blijf ik dan even hangen bij de afbeelding die het museum heeft geleverd en die gaat over de grote Legotentoonstelling. En elke keer heb ik moeite om me er vervolgens weer van los te rukken. Ik ken dat plaatje al jaren. Ben opgegroeid met Lego – welk kind niet? Lego maakte het mogelijk om dromen te verwezenlijken. Tastbaar. Voelbaar. Fantasiebaar.

En nu weer vult Lego ons huis. En fantaseer ik weg bij de dozen en zie ik mijn zoon gedroomde huizen bouwen, een gevangenis. Lig ik samen met hem op de grond en vangen we boeven. Verzinnen onzinverhalen met de ambulance en een poppetje dat we dr. Frankenstein hebben genoemd. Ik ben er soms fanatieker in dan hij.

Maar meer en meer betrap ik hem erop dat hij zijn Lego laat voor wat het is. Stofnesten hopen zich op tussen de ruïnes van wat laatst nog een ambitieus bouwproject was. Dan zie ik hem zitten achter de iPad of de laptop, spelen met ‘games’, virtuele steden bouwend, kastelen, loopgraven – gevechten leveren met zombies en strijdlustige varkens die zomaar komen aandraven regelrecht uit de fantasie van de programmeurs – niet uit de zijne. En dan bekruipt me voorzichtig een verdrietigheid die misschien niet terecht is, maar die ik niet van me kan afschudden. Ik neem me voor om straks in de Grote Vakantie dagen over de vloer te gaan dweilen met mijn zoon en zijn Lego. Misschien voor de laatste keer. Voor hij definitief zijn intrek neemt in de virtuele wereld en online met ‘vrienden’ van overal vandaan aan de slag gaat. Ver van huis en toch dichtbij.

En intussen, intussen geniet ik van de covervisual van Lego CITY.

Hier is een meester aan het werk geweest. Iemand die begrijpt hoe je een concept moet neerzetten. Die snapt hoe je kunt fantaseren dat je met je heli over je gedroomde stad cirkelt. En hoe meer ik ernaar kijk, des te meer ik het een absoluut kunstwerk vind. Toen ooit de LP nog normaal was, werden regelmatig tentoonstellingen gehouden over het artwork van de LP-hoezen. Pink Floyd – Umma Gumma, Stones – Sticky Fingers, Miles Davis – Bitches Brew – en zo voort. Het was hartstikke toegepaste kunst en het was zo verschrikkelijk genieten. Nee, het is nog steeds genieten.

Bij mijn weten is er nog nooit een tentoonstelling geweest over de covers van Legodozen. Dat wordt dus hoog tijd. Opgeblazen op groot formaat. Een zaal vol. En in een aparte zaal dezelfde afbeeldingen, maar dan bewerkt door vandaagse kunstenaars.

Wie doet er mee?