Kunstpraat 20,21-06-2013: Bart Deglin in Hasselt – en gauw!

Haast je. Rep je. Spoed je. Ga. Want Bart is nog te zien tot 23 juni in galerij Interart Center te Hasselt. En sorry dat ik er nu pas over schrijf. Maar het is niet te laat. En hij zal denk ik snel wel elders te zien zijn. Want Bart maakt werk dat de moeite waard is. Het is het werk van een schilder/tekenaar pur sang. 

Bart heeft iets met mensen. Ik denk dat hij vooral verbaasd is over mensen. Hoe mensen verbaasd zijn over de wereld om hen heen. En hoe wij, de wereld, verbaasd zijn over de mensen die Bart schildert en tekent.

En potverdorie, ligt het nou aan mij? Het zal wel, het kan haast niet anders maar weer word ik geraakt door het werk van een Belg. Het zal aan mij liggen. Maar wat Bart doet, vertelt – doet wat met mij. En dat voor iemand die niet eens een schildersopleiding heeft gevolgd. Dus daar kan het niet aan liggen. Waaraan dan wel? Bart schildert mensen op de rug gezien, met hun hoofd in de grond, maar ook frontaal. Het maakt niet uit.

Het lijkt wel alsof Bart het niet aandurft om mensen frontaal te schilderen. Alsof hij de confrontatie niet wil. De mensen die hij schildert lijken uit een andere tijd te komen. Hij omkleedt ze met een zekere eenzaamheid, misschien ontstaat die wel doordat je ze niet frontaal ziet. Maar dat is niet zo.

Eenzaamheid lijkt ook in dit werk een rol te spelen. Net als vertwijfeling. En verwondering. Het grote kind lijkt bekeken te worden door een volwassene, die hij misschien zelf is over een aantal jaren. Kind en man bestuderen elkaar, zoals een schilder zijn model en zijn model de schilder. Het is een intrigerend beeld. Zoals ook het beeld van de slapende vrouw. Natuurlijk, al honderd keer zo niet vaker vertoond, en misschien ook knapper – bijvoorbeeld zonder die getrokken kaaklijn – maar het past wel in deze bijzondere serie. Waarin mensen niet praten. Maar in veel gevallen het zwijgen ertoe lijken te doen.

En wie niks meer te zeggen heeft, gedraagt zich als een struisvogel. Wil het liefst verdwijnen in de zachte vloer van de wereld.

Misschien is Bart helemaal niet geïnteresseerd in mensen ‘op zich’. Hoe langer ik kijk naar zijn werk, des meer ik het gevoel krijg dat hij mensen ‘misbruikt’ als klerenhangers, om het oneerbiedig te zeggen. De mensen van Bart lijken er even niet toe te doen. Het gaat hem om de positie, en vandaar over hoe hun kleren zich gedragen in die specifieke houding. Het is een serie die lijkt te gaan over onvermogen, over eenzaamheid – en veel minder over verbazing. Eerder over vervreemding. Tegelijk is het geen harde serie. Niets of niemand wordt veroordeeld. Ik vind dat er zelfs liefde voor zijn onderwerpen uit spreekt. Het is de tedere meester, die wordt geïntrigeerd door zijn modellen, gedachten en ideeën.

Waarschijnlijk denkt Bart er heel anders over. Of niet. Maakt niet uit. Het resultaat is prachtig werk. Gemaakt vanuit diepe nieuwsgierigheid en verbazing in die intrigerende soort: de mens.