5 september: laatste foto ‘Aan het Water’, teken nú in op het boek!

04/09/2014 Plaats een reactie


Nr. 365. Voor een keer een tekst van een ander. Omdat het de laatste keer is. Omdat het 365 mooie momenten waren. Omdat er zoveel te leren valt. Van het water. Van elkaar. “Bij zichzelf beginnen, maar niet bij zichzelf eindigen; van zichzelf uitgaan, maar niet naar zichzelf toestreven; zichzelf zijn, maar niet met zichzelf bezig zijn.” Martin Buber, ‘De weg van de mens’.

Nr. 365. Voor een keer een tekst van een ander. Omdat het de laatste keer is. Omdat het 365 mooie momenten waren. Omdat er zoveel te leren valt. Van het water. Van elkaar: “Bij zichzelf beginnen, maar niet bij zichzelf eindigen; van zichzelf uitgaan, maar niet naar zichzelf toestreven; zichzelf zijn, maar niet met zichzelf bezig zijn.” Martin Buber, ‘De weg van de mens’.

Het is vorig jaar, eind augustus. Ik loop een beetje met mijn hond Bob en mijn ziel onder mijn arm. We wandelen als altijd naar het uiterste randje van de rechterpier aan de uitloophaven in het Gooimeer. Die dag besluit ik om hier een jaar lang elke dag een foto te maken. En bij elke foto een onderschrift te bedenken – ter plekke. En vervolgens foto en bijschrift via de social media te publiceren. Wellicht herken je deze foto’s van Facebook en/of Twitter.

Ik heb dit project 365 dagen volgehouden. 365 foto’s. 365 teksten – 740 pagina’s drukwerk! Op 5 september 2014 maak ik de laatste foto. Momenteel bekijk ik de mogelijkheid om er een boek van te maken – op veler verzoek. Hieronder zie je enkele voorbeelden en de eerste aanzet voor de omslag en het binnenwerk, van de hand van Reinoud van Hasselt – vormgever met groot kunstboekgevoel.

Met jouw hulp kan ik het boek uitgeven in eigen beheer. Als het me lukt om er minimaal 500 van te verkopen, kan ik de prijs onder de € 30,- houden, namelijk € 27,50. 

Als je nu intekent betaal je € 25,- ipv € 27,50. Bestel je meer dan 10 exemplaren dan komt daarover nog een extra aanbieding. Let op: je maakt dus nog geen geld over. Je stuurt alleen een mail met je bestelling en hoeveel je er wilt afnemen. Dat mailtje is wel bindend uiteraard.

Ook leuk: vanaf eind maart 2015 is er een expositie te zien van alle foto’s in het Huizer Museum.

Doe mee en krijg een plek in het boek.
Als het allemaal lukt, heb je hiermee het leukste Sinterklaas- en/of Kerstcadeau te pakken. Bovendien neem ik, als je intekent, je naam op in de ‘Pages of Fame’. Bekijk de foto’s hieronder en stuur dadelijk nog je bevestiging naar mij: hanvanwel@kpnmail.nl

 

Nu vertraagt het water tot de lome hartslag van een groot lichaam in rust. Het deint massief machtig massaal. Het schildert portretten uit licht. Leven en ziel ineen. Levens en zielen. De weg van de mens.

Nu vertraagt het water tot de lome hartslag van een groot lichaam in rust. Het deint massief machtig massaal. Het schildert portretten uit licht. Leven en ziel ineen. Levens en zielen. De weg van de mens.

Raar toch dat sommige mensen nietsdoen gelijkschakelen aan onproduktief zijn. Terwijl je uiterst productief bent als je 'niks doet'. Vanochtend zit er op dit plekje eindelijk iemand te staren. Ik ben trots op hem, maar zeg niets. Hij rookt zwijgend achter zijn zonnebril. Als de sigaret op is, stapt hij op zijn fiets en rijdt behoorlijk nietsdoend weg. We groeten elkaar niets.

Raar toch dat sommige mensen nietsdoen gelijkschakelen aan onproduktief zijn. Terwijl je uiterst productief bent als je ‘niks doet’. Vanochtend zit er op dit plekje eindelijk iemand te staren. Ik ben trots op hem, maar zeg niets. Hij rookt zwijgend achter zijn zonnebril. Als de sigaret op is, stapt hij op zijn fiets en rijdt behoorlijk nietsdoend weg. We groeten elkaar niets.

 

 

Aan de rand van het water. Aan de rand van het licht. Aan de rand van de wolken. Aan de horizon. Aan de dag die begint in flarden verwaaide wolken en vrijkomend blauw. Aan de verte. Aan mijn hond die met mij spelen wil aan de rand van de dag en het water. 'Kom Bob, we gaan!'

Aan de rand van het water. Aan de rand van het licht. Aan de rand van de wolken. Aan de horizon. Aan de dag die begint in flarden verwaaide wolken en vrijkomend blauw. Aan de verte. Aan mijn hond die met mij spelen wil aan de rand van de dag en het water. ‘Kom Bob, we gaan!’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

voorbeeld binnenwerk boek

 

omslag schets2 kopie 2

 

Filed under communicatie, kunst, Uncategorized

1 september: Aan het Water, live – 08.45 u – Hoe stil is stil

01/09/2014 Plaats een reactie


 

Graag. Een moment. Stilte. Dat dacht je maar piepkraakt de fuut. Dat kun je wel vergeten, kwaakt de eend. Ha, stilte- kwettert iets met vleugels en snavel. Terwijl over het wijde water het verkeer aan gene zijde dreunend deze plaats overspoelt en verderop een hijskraan zand in een boot stort. Dat is het soort stilte dat we voor lief nemen voor we het onszelf toestaan om af te dalen in onze eigen stilte.

Graag. Een moment. Stilte. Dat dacht je maar piepkraakt de fuut. Dat kun je wel vergeten, kwaakt de eend. Ha, stilte- kwettert iets met vleugels en snavel. Terwijl over het wijde water het verkeer aan gene zijde dreunend deze plaats overspoelt en verderop een hijskraan zand in een boot stort. Dat is het soort stilte dat we voor lief nemen voor we het onszelf toestaan om af te dalen in onze eigen stilte.

Ben je toe aan een mooi boek en heb je ergens nog € 25,- liggen? Doe jezelf dan 700 gram plezier en teken in op ‘Aan het Water’: het bladerboek met het formaat en gewicht van een gezonde baksteen. Want: ruim 365 pagina’s. Elke dubbele pagina = 1 dag: foto en bijschrift.  Lees ff verder.

Aan de rand van het water. Aan de rand van het licht. Aan de rand van de wolken. Aan de horizon. Aan de dag die begint in flarden verwaaide wolken en vrijkomend blauw. Aan de verte. Aan mijn hond die met mij spelen wil aan de rand van de dag en het water. ‘Kom Bob, we gaan!’

Het is vorig jaar, eind augustus. Ik loop een beetje met mijn hond Bob en mijn ziel onder mijn arm. Wandelen met zijn hond is goed voor de mens. ’s Ochtends wandel ik altijd naar het uiterste randje van de rechterpier aan de uitloophaven in het Gooimeer.

Op een dag besluit ik op dit uiterste punt in het water een jaar lang elke dag een foto te maken. Min of meer op hetzelfde moment. Van het water. Van de wolken. Van de overkant. En bij elke foto een onderschrift te bedenken – ter plekke. En vervolgens foto en bijschrift via de social media te publiceren. Wellicht herken je deze foto’s van Facebook en/of Twitter.

Ik heb dit project 365 dagen volgehouden. 365 foto’s. 365 teksten. Op 5 september 2014 maak ik de laatste foto. Momenteel bekijk ik de mogelijkheid om er een boek van te maken – op veler verzoek. Hieronder zie je enkele voorbeelden en de eerste aanzet voor de omslag en het binnenwerk, van de hand van Reinoud van Hasselt – vormgever met groot kunstboekgevoel.

Met jouw hulp kan ik het boek uitgeven in eigen beheer. Als het me lukt om er minimaal 500 van te verkopen, kan ik de prijs onder de € 30,- houden, namelijk € 27,50. 

Als je nu intekent dan betaal je € 25,- ipv € 27,50. Bestel je meer dan 10 exemplaren dan komt daarover nog een extra aanbieding. Let op: je maakt dus nog geen geld over. Je stuurt mij alleen een mail met je bestelling en hoeveel je er wilt afnemen. Dat mailtje is wel bindend uiteraard. Lukt het me om richting 1000 stuks te komen, dan wordt de prijs nog wat lager en dat laat ik je uiteraard weten. Er is dus een kans dat je niet eens € 25,- betaalt, maar nog minder.

Ook leuk: vanaf eind maart 2015 is er een expositie van te zien in het Huizer Museum.

Doe je mee? Je krijgt een plaats in het boek
Als het allemaal lukt, heb je hiermee het leukste Sinterklaas- en/of Kerstcadeau te pakken. Voor je eigen, voor allen die je dierbaar zijn. De eerste inschrijvers krijgen bovendien vermelding op de ‘Pages of Fame’. Als dank. Dus. Bekijk de foto’s hieronder en stuur dadelijk nog je bevestiging naar mij: hanvanwel@kpnmail.nl

Filed under communicatie, kunst

27 augustus: Aan het Water, live – 09.10

27/08/2014 Plaats een reactie


Wat je niet ziet is er wel. Bijvoorbeeld een mensbaksel op het bankje bij het water. Een niet vrolijk, vrouwelijk in wandelschoenen wandelbroek en waterdicht wandelrugzakje gehuld. Ze stoort zich aan alles. De hond die blaft tegen haar rugzakje. Het andere hondje van amper een schoenendoos groot dat blij tegen haar wandelbroek opspringt wat haar nog bozer maakt zodat haar waterdichte rugzakje omvalt in een plas water. Wat een ellende. Dat zie je dus niet op deze foto (en gelukkig maar) want binnen handbereik speelt de zon met het water een gemoedelijk spel. Alsof er geen mensbaksels bestaan.

Wat je niet ziet is er wel. Bijvoorbeeld een mensbaksel op het bankje bij het water. Een niet vrolijk, vrouwelijk in wandelschoenen wandelbroek en waterdicht wandelrugzakje gehuld. Ze stoort zich aan alles. De hond die blaft tegen haar rugzakje. Het andere hondje van amper een schoenendoos groot dat blij tegen haar wandelbroek opspringt wat haar nog bozer maakt zodat haar waterdichte rugzakje omvalt in een plas water. Wat een ellende. Dat zie je dus niet op deze foto (en gelukkig maar) want binnen handbereik speelt de zon met het water een gemoedelijk spel. Alsof er geen mensbaksels bestaan.

 

Goed nieuws. Heb je ergens nog € 25,- liggen? Doe jezelf dan 700 gram plezier en teken in op ‘Aan het Water’: het koffietafelboek met het formaat en gewicht van een gezonde baksteen. Want: ruim 365 pagina’s. Elke dubbele pagina = 1 dag: foto en bijschrift. Hoeveel? 700 gram, zoveel weegt een jaar. Hoeveel? € 25,- Hoe? Lees vooral verder.

Het is vorig jaar, eind augustus. Ik loop een beetje met mijn hond Bob en mijn ziel onder mijn arm. Wandelen met zijn hond is goed voor de mens. ’s Ochtends wandel ik altijd naar het uiterste randje van de rechterpier aan de uitloophaven in het Gooimeer.

Op een dag besluit ik op dit uiterste punt in het water een jaar lang elke dag een foto te maken. Min of meer op hetzelfde moment. Van het water. Van de wolken. Van de overkant. En bij elke foto een onderschrift te bedenken – ter plekke. En vervolgens foto en bijschrift via de social media te publiceren. Wellicht herken je deze foto’s van Facebook en/of Twitter.

Ik heb dit project 365 dagen volgehouden. 365 foto’s. 365 teksten. Op 5 september 2014 maak ik de laatste foto. Momenteel bekijk ik de mogelijkheid om er een boek van te maken – op veler verzoek. Hieronder zie je enkele voorbeelden en de eerste aanzet voor de omslag en het binnenwerk, van de hand van Reinoud van Hasselt – vormgever met groot kunstboekgevoel.

Met jouw hulp kan ik het boek uitgeven in eigen beheer. Als het me lukt om er minimaal 500 van te verkopen, kan ik de prijs onder de € 30,- houden, namelijk € 27,50. 

Als je nu intekent dan betaal je € 25,- ipv € 27,50. Bestel je meer dan 10 exemplaren dan komt daarover nog een extra aanbieding. Let op: je maakt dus nog geen geld over. Je stuurt mij alleen een mail met je bestelling en hoeveel je er wilt afnemen. Dat mailtje is wel bindend uiteraard. Lukt het me om richting 1000 stuks te komen, dan wordt de prijs nog wat lager en dat laat ik je uiteraard weten. Er is dus een kans dat je niet eens € 25,- betaalt, maar nog minder.

Ook leuk: vanaf eind maart 2015 is er een expositie van te zien in het Huizer Museum.

Doe je mee?
Als het allemaal lukt, heb je hiermee het leukste Sinterklaas- en/of Kerstcadeau te pakken. Voor je eigen, voor allen die je dierbaar zijn. Dus. Bekijk de foto’s hieronder en stuur dadelijk nog je bevestiging naar mij: hanvanwel@kpnmail.nl

Raar toch dat sommige mensen nietsdoen gelijkschakelen aan onproduktief zijn. Terwijl je uiterst productief bent als je 'niks doet'. Vanochtend zit er op dit plekje eindelijk iemand te staren. Ik ben trots op hem, maar zeg niets. Hij rookt zwijgend achter zijn zonnebril. Als de sigaret op is, stapt hij op zijn fiets en rijdt behoorlijk nietsdoend weg. We groeten elkaar niets.

Raar toch dat sommige mensen nietsdoen gelijkschakelen aan onproduktief zijn. Terwijl je uiterst productief bent als je ‘niks doet’. Vanochtend zit er op dit plekje eindelijk iemand te staren. Ik ben trots op hem, maar zeg niets. Hij rookt zwijgend achter zijn zonnebril. Als de sigaret op is, stapt hij op zijn fiets en rijdt behoorlijk nietsdoend weg. We groeten elkaar niets.

 

Nu vertraagt het water tot de lome hartslag van een groot lichaam in rust. Het deint massief machtig massaal. Het schildert portretten uit licht. Leven en ziel ineen. Levens en zielen. De weg van de mens.

Nu vertraagt het water tot de lome hartslag van een groot lichaam in rust. Het deint massief machtig massaal. Het schildert portretten uit licht. Leven en ziel ineen. Levens en zielen. De weg van de mens.

 

Aan de rand van het water. Aan de rand van het licht. Aan de rand van de wolken. Aan de horizon. Aan de dag die begint in flarden verwaaide wolken en vrijkomend blauw. Aan de verte. Aan mijn hond die met mij spelen wil aan de rand van de dag en het water. 'Kom Bob, we gaan!'

Aan de rand van het water. Aan de rand van het licht. Aan de rand van de wolken. Aan de horizon. Aan de dag die begint in flarden verwaaide wolken en vrijkomend blauw. Aan de verte. Aan mijn hond die met mij spelen wil aan de rand van de dag en het water. ‘Kom Bob, we gaan!’

Filed under communicatie, kunst

2013 in review

31/12/2013 Plaats een reactie


The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2013 annual report for this blog.

Here’s an excerpt:

The concert hall at the Sydney Opera House holds 2,700 people. This blog was viewed about 16,000 times in 2013. If it were a concert at Sydney Opera House, it would take about 6 sold-out performances for that many people to see it.

Click here to see the complete report.

Filed under communicatie

Intussen aan tafel bij Galerie Hommes, met Lidy Jacobs,Petra Werlich en 12 anderen

11/04/2013 Plaats een reactie


Gisteravond, 10 april, had ik de eer om tafelheer te zijn bij een intiem diner dat galerie Hommes, Rotterdam, organiseerde rond de expositie van Lidy Jacobs en Petra Werlich. Twee kanjers. Maar wat doe je als je tafelheer bent en een gesprek over kunst in het algemeen en in het bijzonder op gang moet brengen? Ik schreef een verhaal – omdat ik niet anders kan:

Sinds ik me intensief met kunst bezighoud, ben ik opzoek naar wat kunst kunst maakt, wat de ene kunstenaar onderscheidt van de ander, het ene kunstwerk van het ander. Het is – gelukkig – een eindeloze zoektocht naar de essentie van het ‘scheppen’. Omdat ik niet anders kan heb ik voor vanavond daarom een kort verhaal geschreven, dat op de een of andere manier hierover gaat.

Voordat god het wist, bestond hij. Hij was een schepping voor zijn schepping uit. Op een dag was hij.Hij keek om zich heen en dacht, ik ben.
Hij dacht, heb ik een naam?
Ben ik een afkorting?
Even denken.
Ik voel mij Goed. Dus mijn naam begint met een G.
Ik voel mij Oneindig. Dus de tweede letter van mijn naam is een O.
Ik voel mij Dor, Dolend, Dralend, Depressief, Doelloos. Ik ben een ontzettende D.
Ik ben een afkorting en GOD.

Hij keek om zich heen – hij hing zo’n beetje boven de wereld te zweven, zoals een dood lichaam in een zwembad – en hij zag overal plukjes mensheid vol verwachting naar hem opkijken.
Toen begreep hij het. Er werd iets van hem verwacht.
Ik roep wel even wat, dacht hij.
En hij riep: ik voel me Goed! En jullie?
De mensheid schudde het hoofd.
Ik voel mij Oneindig. En jullie?
Het antwoord stemde niet vrolijk.
Ik voel me Dor, Dralend, Dolend, zelfs Depressief en Doelloos. En jullie?

Wij ook, klonk het dof-enthousiast uit een paar honderd kelen – want in die tijd was het nog tamelijk stil, menselijk gesproken.

Toen wist god het. Ik zal jullie een verhaal vertellen.
Ja, daar houden wij van – riep de mensheid.

Dus god vertelde over een tuin die hij paradijselijk noemde en over een man en een vrouw die zich nergens over schaamden want ze wisten niet eens wat dat was en over allerlei dieren die hij had bedacht als konijnen, mestkevers, tyrannosaurussen rex en lieveheersbeestjes. Honderd procent onschuld. Maar niet voor lang.
Daar komen jullie dus vandaan, riep hij. Dus. Helpt dat?
Nee, riep de mensheid. Het maakt het alleen maar erger.
Jezus nog aan toe, riep god. Wat heb ik daar nou aan.  Wat helpt dan wel?

Weten we niet, daar bent u toch van?, klonk het.
Toen wist god het opnieuw.

Ik weet het, riep hij. Ik geef je een stukje van de werkelijkheid zodat je zelf een beetje mij kunt zijn.
Doe niet zo arrogant, riep de mensheid, wij hebben u bedacht.
Ja, maar veel verder zijn jullie niet gekomen, bitste god terug.

Ik geef je de werkelijkheid om die zelf in te vullen, zoals je denkt dat het moet. Dat is een hele kunst. Ik benoem jullie daarom tot kunstenaar. Maar bedenk goed waar je aan begint – het is niet makkelijk.

Maakt ons niks uit, riep men. Wij verkiezen twijfel boven zekerheid. Wij aarzelen liever dan te doortasten. Wij stellen beter vragen dan te antwoorden. Wij scheppen liever dan te kopiëren. Wij wonen liever in onze werkelijkheid dan de schaduwen van een grot. Ja, dan voelen wij ons niet meer Dor, Dralend, Dolend, Depressief en Doelloos. Snapt u dat?

Tja, riep god. Tja, het klinkt als een vakbond, maar mijn zegen heb je.
En toen viel ook bij god het kwartje. Yes!,riep hij, Yes! Ik zegen jullie, holy shit, dat voelt goed – ik heb eindelijk een doel. Wow. De D is van Doel.

De kunstenaars haalden hun schouders op. Lekker belangrijk. Ze wisten wat hun te doen stond – in al hun onschuld. En zo kwam het dat Lidy goddelijk sensuele mensjes maakt met lieve haze-oren en dito snuiten en goddelijke geslachtsdelen. En zo komt het dat Petra kale kunstenaars goddelijk portretteert en portretten schildert als zoektochten, waarin het onvolmaakte volmaakt wordt en de intrige van het menszijn wordt geanalyseerd. Als ik het zo mag zeggen.

En zo komt het dat we hier nu aan tafel zitten. We hebben het aan onszelf te danken.

Galerie Hommes
galerie voor hedendaagse kunst

Charloisse Kerksingel 14
3082 DA Rotterdam
Nederland
Route (google maps)

Openbaar vervoer:
Bus 46 vanaf Oostplein
Bus 73 vanaf Zudplein
uitstappen
halte Kaatsbaan.
Tram 2 vanaf
Metro Maashaven
uitstappen
Frans Bekkerstraat.

contact info@hommes.nl

T + 31 (0)10 – 4955594
F + 31 (0)10 – 4953954

Filed under communicatie, kunst Tagged with , , , , , ,

Kunstpraat 6.4.2013: uit de keukens van Erik Klein Wolterink

06/04/2013 Plaats een reactie


Elke naam kan zowel mooi zijn als vreselijk. Dat ligt er namelijk maar net aan bij wie hij hoort. Vaak is het zo dat je iemand die je niet kent allerlei eigenschappen en dik- of dunheden toedicht op grond van zijn naam – omdat je iemand anders kent die die eigenschappen en dik- of dunheid heeft. Dat is niet aardig, niet terecht – maar zo zitten we in elkaar. Nouja, ik in elk geval. Voor mij heeft de naam Erik altijd een prettige klank gehad.
Misschien kwam het door mijn aardige buurjongetje dat mij leerde papieren vliegtuigjes te vouwen. Of misschien kwam het door het boekje van Godfried Bomans: Erik, of het Klein Insectenboek.

Daarin figureert een jongetje Erik dat in de insectenwereld verzeild raakt en daar de moraal van de kleine dieren leert kennen. Gisteravond leerde ik Erik Klein Wolterink (een beetje) kennen en direct wist ik het: deze Erik heeft de juiste klank. Qua naam. Qua mens. En de juiste vorm – grapje.

Erik koketteert ermee dat hij boerenzoon is. Alsof dat veel verklaart. Maar leuk is het ‘ergens’ wel. Erik is fotograaf. Erik houdt van ordening. Erik houdt zijn gefotografeerde wereld klein. Hij fotografeert keukens. Dat doet hij al langer en dat doet hij bijna letterlijk een op een. En zonder deurtjes. Het resultaat is ontzettend bijzonder. Als kijker kom je letterlijk in iemands keuken. Maar het voelt toch anders aan. Alsof het net niet helemaal iemands keuken is. Echt is. Het is een aangenaam, vrolijk soort voyeurisme. Het is intrigerend om te zien hoe andere mensen hun keukenleven ordenen. En hoe Erik in die orde zijn eigen orde lijkt aan te brengen. Het is een beetje zijn eigen kleine insectenboek, keukenboek.

pakistaans amst

 

Het is knap om in het kleine tegelijk het grote vast te leggen. Want die keukens van Erik vertellen veel. Over gewoontes, over eigenschappen, over wel- of nietstand, over voorkeuren, over rijkdom aan fantasie – en dat alles zonder dat je de bewoners ziet. En juist omdat je die niet ziet, vraag je je voortdurend af wie het zouden zijn. Maar omdat je hun namen niet weet, kun je je er geen voorstelling bij maken zoals ik aan het begin van dit tekstje beschreef.
Dat is dus het oneindig knappe van de ordeningen van Erik: de foto’s die in eerste instantie niet meer dan kale keukenfoto’s lijken, bevatten eindeloze verhalen – die je voornamelijk zelf kunt invullen.

Erik vertrekt binnenkort naar New York. Om keukens vast te leggen. Uiteraard, zou je bijna zeggen. Ik ben benieuwd naar de overeenkomsten. En dus ook naar de verschillen.

Het goede nieuws is dat Erik komende zomer in Galerie De 7E Hemel exposeert. Samen met Marrigje de Maar en Wim Bosch – waarover ik later meer vertel. Drie supersterren uit de fotografie in onze galerie. Ik ben er waanzinnig trots op.

Filed under communicatie, kunst Tagged with , , ,

Het succes van onze crowdfundingactie – opening Galerie De 7e Hemel op 2e Paasdag.

23/02/2013 4 reacties


Ja, dit is een crowdfunding-vraag. Een hele bescheiden en een hele persoonlijke. Want ik hoef geen duizenden euro’s op te halen. Ongeveer drieduizend is al prima – meer mag uiteraard. En dat is een tientje per persoon. Een van mijn mooiste dromen staat namelijk op uitkomen – mijn eigen galerie, volgens een uniek concept: Galerie De 7e Hemel, Kerkstraat 10, Bussum.
Doe je mee?

Elevator pitch Een vastgoedengel genaamd Dirk geeft mij een prachtpand op een mooie locatie om mijn galerie te beginnen. Iedereen die er komt, voelt de intensiteit van deze plek. We hebben een klein startkapitaal nodig om het noodzakelijke te bekostigen: tafel, stoelen, koffieapparaat, alles via Marktplaats uiteraard. Ik heb uitgerekend dat ik er met € 10,- per persoon al ben. Althans als de meeste van mijn LinkedIn- en Facebookcontacten meedoen. Hieronder lees je de uitwerking.

*Galerie De 7e Hemel ‘doe’ ik samen met Hetty Tjalkens, bijna voormalig directeur Kunstuitleen Amstelveen en Menno Doornbos, kunstbemiddelaar.             

LAATSTE NIEUWS: WE HEBBEN NU, 27MAART, ZO’N € 4.000,- BINNENGEHAALD. OP EIGEN KRACHT. MAAR BLIJKBAAR MET EEN MOOIE BOODSCHAP. HOE FANTASTISCH IS DAT?

 

foto-13 Galerie De 7e Hemel – 200 vierkante meter heilige grond

Wat kun jij betekenen – wat levert het jou op? Alles bij elkaar heb ik voor het eerste jaar tussen € 3 en 5.000 nodig: meubilair, koffiemachine, internet (via de veiling en kringloop), drukwerk/uitnodigingen, catering, publiciteit. Nu heb ik een kleine 500 Linkedin-contacten en een handvol Facebookrelaties. Je voelt ‘m al. Als iedereen nou een tientje stort ben ik er eigenlijk al. Nou heb ik de volgende winwin bedacht. Stort je

  • € 10,- tot € 50,- dan kom je op de mailinglist van De 7e Hemel en krijg je vijf procent korting op je eerste aanschaf
  • € 50,- tot € 100,- dan kom je uiteraard op de mailinglist en krijg je 10% korting op je eerste aanschaf
  • € 100,- of meer dan word je erebegunstiger, kom je op de mailinglist, krijg je ook uitnodigingen voor de speciale avonden met Kamagurka en krijg je 15% korting op elke aanschaf in Galerie De 7e Hemel.

Bovendien krijgt iedere storter zijn naam vermeld op de Muur van Roem in De 7e Hemel.

Doe je mee? Natuurlijk doe je mee. Met jouw hulp kan ik deze droom werkelijkheid maken. Zonder wordt het een stuk lastiger. Je geld is welkom op de bankrekening van de Stichting K2G-projecten, die speciaal in het leven is geroepen voor al mijn kunstprojecten: ABNAmro nr 472 666 150 (KvKnr 55771300).

Hoe dan ook, of je nu stort of niet, noteer in elk geval de opening van De 7e Hemel: 2e Paasdag, 16.00 uur.

Hoe kwam het zo? Beeldende kunst bepaalt al langer een groot deel van mijn leven. Onder anderen door de samenwerking met de Belgische kunstenaar Kamagurka en met het Stedelijk Museum Amsterdam (www.k2gproducties.com). Maar bijvoorbeeld ook door ‘mijn’ openlucht-galerie in Amstelveen waar ik al heel wat bijzondere kunstprojecten heb gerealiseerd (www.k2g.nl).

En toen? Vastgoedengel Dirk kwam op mijn pad. Dirk kan het niet aanzien dat zijn panden leegstaan. Bovendien wil hij ‘eindelijk iets in het vastgoed doen, dat niet direct wat moet opleveren maar waar ik wel veel plezier aan heb’. Dirk levert aldus het pand, geeft me verf en licht en gas en water. En verder mag ik het zelf weten.

Galerie De 7e Hemel moet een plek worden waarnaar je altijd nieuwsgierig bent en waar je vooral het gevoel krijgt dat je er welkom bent – een unicum voor een galerie.

Volg ons op Facebook! http://www.facebook.com/pages/Galerie-De-7e-Hemel/171244989690704?ref=hl

DSC_0466

Filed under communicatie, kunst Tagged with , , , , , ,

De doodvermoeide galeries

19/01/2013 Plaats een reactie


Het beloofde een schitterende dag te worden. We zouden op pad gaan in Amsterdam om weer eens een long list van galeries af te werken. Ter inspiratie. Want: wie weet doen we het binnenkort zelf ook. Want: nieuwsgierig. Want: trek in kunst, veel kunst. We huurden fietsen and off we went. Maar het went nooit, die merkwaardige sfeer in een galerie waar je eigenlijk nooit weet of het op prijs wordt gesteld dat je binnenkomt.

Waar je conceptuele kunst tegenkomt waar je niks mee hebt ondanks alles. Waar je je afvraagt ‘hoe ze ervan kunnen leven’. Toch geen al te gekke vraag in deze tijd. Mijn vooruitgeschoven post in de kunst vertelt me dat momenteel het aantal galeries dat nog enigszins winst maakt, op de vingers van hooguit twee handen te tellen is. En dat het merendeel amper quitte speelt maar eerder met verlies draait.

Fokking crisis? Na gisteren weet ik het zeker dat die crisis er maar weinig mee te maken heeft. Het zijn die galeriehouders zelf, met alle respect, die nog – net als veel vastgoedeigenaren – met meer dan een been in de periode van voor de crisis staan. Ze gedragen zich met dezelfde gemakzucht als toen de bomen de hemel ingroeiden – en de klanten kunst kochten alsof het ademen was. (Ik overdrijf een beetje, maar dat is een stijlfiguur dus ik mag het doen).

Omdat we ons nergens echt welkom voelen – ook door de kunst waar we het niet echt warm van krijgen – gooien we het over een andere boeg en lopen een van de laatste winkels in houtsnijkunst (Oceania/Afriakania) binnen. Dat doen we eigenlijk altijd nadat we ons met onze machetes een pad hebben gebaand door de vaak ondoordringbare conceptuele kunst die zo welig tiert in de hoofdstad. Wat een verademing – die directheid, de klare lijn, het totale ‘gebrek’ aan ambitie. Neem nou deze KpleKeple, het zonnemasker uit Ivoorkust. foto-12

Het is niet moeilijk te begrijpen waarom de mannen van CoBrA hier hun inspiratie zochten. En vonden. Ineens besef ik ook waarom Duchamp zo waardevol is voor de moderne kunst. En waarom we sindsdien massaal opzoek zijn naar iemand die in deze tijd met dezelfde brutaliteit vernieuwt, verwart, aanklaagt en in vervoering brengt. In de gemiddelde galerie hoef je die niet te zoeken. Dat is in elk geval duidelijk. (wordt vervolgd)

Filed under communicatie, kunst Tagged with , , , ,

Aaaaaaaaaaargh

26/02/2011 Plaats een reactie


Je hebt vijanden en vijanden. De ene soort is het niet waard om te bespreken, laat staan te benoemen. Als je ze al hebt en als ik er zo over nadenk, in die categorie heb ik gelukkig niet een. In de andere wel.

Met dit type is iets bijzonders aan de hand. Die weet namelijk niet dat hij mijn vijand is. Hij kent mij niet eens. Hij heeft in zijn onnozelheid dingen gedaan waarmee anderen weer andere, dommere, dingen hebben gedaan waardoor ik last van hem heb en niet anders kan dan hem benoemen tot mijn Verschrikkelijkste Vijand.

En dat is heerlijk.

Runner up onder mijn ergste vijanden is het kinderparadijs in de vakantie. Hel en vagevuur. Met gillende, bloedneuzende, kneuzende kinderen, omvallende bekers limonade, ouders en grootouders. Als je er oog voor hebt is het een genot, maar je kunt het kinderparadijs met evenveel gemak toevoegen aan je plakboek met Ergste Vijanden. Verzamel ze allemaal! Ruilen mag!!

Het kinderparadijs is niks vergeleken met vijand nr 1: kindertelevisie. En dan vooral rond 07.00 uur ’s ochtends. Filmpjes waarin het voortdurend gaat over slechteriken en goedzakken, klootzakken en argelozen, aaibaren en monsters. Soms letterlijk, dan weer figuurlijk. En tussen die uitersten altijd weer familieleden: neefjes maar vooral zusjes en ook wel vriendjes en vriendinnetjes. Het gaat eigenlijk altijd als volgt: de goedzakken zijn leuk aan het spelen tot de klootzakken komen – in welke vorm ook. Dan raken zusjes en/of vriendjes erbij betrokken en die gaan vervolgens eindeloos gillen bij elke bedreiging die zich voordoet. Nou is er weinig erger dan volwassenen die op kindertoon praten en ruziemaken, maar echt catastrofaal is het als ze gaan gillen. En dan niet alleen, maar bij voorkeur met twee of drie: AAAAoooooooAAAAAAAuuuuuuuuAAAAA – eindeloos AAAAAAAAAArgh. Tot de klootzak op de een of andere manier wordt verslagen of moedeloos van het gegil verdwijnt.

Ik kan me niet voorstellen dat die filmpjes ook om zeven uur ’s ochtends worden gemaakt. Of bedacht. Trouwens, degeen die ze bedenkt moet ook aardig van God los zijn. Ik zie een onrijpe twintiger, die vroeger verwaarloosd is. En ten minste de schlemiel van de buurt. Met een leidinggevende die ruimschoots gemakzuchtig is en alleen kan denken in good guys/bad guys. Die filmpjes worden hoogstwaarschijnlijk in de loop van de dag gemaakt en ge-voice overed. Dan zijn de stembanden los.

Vervolgens zijn er inkopers en zenderprogrammeurs die kritiekloos bedenken dat al dat gegil, al die boosaardigheid, achterbaksheid en pesterigheid ook ’s ochtends vroeg best geschikt is voor kinderen. Dus kleine kinderen, want die zijn erg vroeg wakker.

Ik geef het toe, ik ben zo’n ouder die het soms wel makkelijk vindt om in de drukte van het opstaan zijn kind even bij de televisie te parkeren. Terwijl ik met mijn rug daar naartoe brood smeer, thee zet – weet ik veel – hoor ik het eindeloos AAAAAAAAAAAAAAArgh. Kan me er niet aan onttrekken. En vervloek vanuit mijn tenen de programmeurs van de televisie en de makers van die filmpjes. En benoem ze tot mijn Verschrikkelijkste Vijanden. AAAArgh.

Het mooie is dat ik me op elk moment van de dag kan terugtrekken in mijn boosheid en dus  aangename martelingen bedenk, bij voorkeur zoals in A Clockwork Orange, van Anthony Burgess – verfilmd door Stanley Kubrick. Oude film, erg actueel. Daarin figureert een stel klootzakken onder leiding van een echt erge klootzak. Onder invloed van drugs en verveling slaan ze in op alles dat hun voor de voeten komt. Dan wordt de ergste klootzak opgepakt en gestraft: opgesloten in een kamer waar enorme luidsprekerboxen staan waaruit knetterhard Beethoven klinkt, wordt hij verplicht om naar gillend gewelddadige kinderfilmpjes’s te kijken.

Ik zie voor me hoe ik de programmeurs en de filmmakers met ducktape vastbind op simpele houten keukenstoelen voor een enorm beeldscherm met het meest fantastische home cinemasysteem. En daar ten minste 48 uur achterelkaar die afschuwelijke filmpjes afspeel. Water en brood en, net als in de film, oogklemmen zodat ze moeten blijven kijken

Ik ben even de Master of the Universe – om in hun kinderachtige wereldbeeld te spreken.

Dan kom ik weer bij zinnen en bedenk dat ikzelf misschien wel mijn ergste Verschrikkelijke Vijand ben. Want wie begon ook alweer de televisie ’s ochtends aan te zetten? Dus. Oké, AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAaarggghhhhhhh

Filed under communicatie Tagged with

Is daar iemand? en 9 andere dringende vragen.

23/09/2010 Plaats een reactie


De Engelse zoeksite AskJeeves.co.uk heeft (eindelijk) haar lijst gepubliceerd met meest gestelde vragen. Op 1 staat de beroemdste existentiële aller tijden. Maar wat te denken van deze op 9: Ging Tony Soprano dood? De lijst biedt een bijzondere inkijk in wat de UK dagelijks bezig houdt. En voedt de vraag welke inhoud je geeft aan content. Lees maar.

De Top 10 is samengesteld uit ruim 1.1 biljoen zoekvragen die werden gesteld sinds de oprichting van de site in 2000. Nu is het leuke dat Ask Jeeves, hier bekend als Ask, op haar site een extra dimensie heeft gegeven aan de Top 10. Bezoekers mogen per vraag een poging doen het antwoord te formuleren. De beste antwoorden maken kans op een iPad. En dat levert de wereld aan bijzondere content op. Maar nu eerst de Top 10:

1                    Wat is de zin van het leven?
2                    Bestaat God?
3                    Hebben blondjes meer lol?
4                    Wat is het beste dieet?
5                    Is daar iemand?
6                    Wie is de beroemdste persoon ter wereld?
7                    Wat is liefde?
8                    Wat is het geheim van geluk?
9                    Ging Tony Soprano echt dood?
10                Hoe lang heb ik te leven?

Niet bekend is uit welk percentage van die 1.1 biljoen zoekvragen deze Top 10 is samengesteld, maar het zullen er best veel zijn. Nu is natuurlijk de vraag, waarom iemand deze vragen stelt? Is het meligheid – gewoon om de site uit te proberen of bestaat er echt behoefte aan een antwoord?

Alleen op de wereld
En is het toeval dat de meest indringende vraag precies op 5 staat? Ik vind dat in elk geval de aller-intrigerendste (klopt dit Nederlands?). Immers, het is een vraag die je kunt zien als een test voor de site: de naam ‘Ask Jeeves’ suggereert, in combinatie met het logo – de butler –, dat er ‘iemand’ is die de vraag kan beantwoorden. Dat is de ene kant.
De andere kant zou je ook kunnen interpreteren als variant op “Zijn we alleen in dit heelal?”; eigenlijk had ik die ook in deze Top 10 verwacht. Juist bij deze vraag probeer ik me altijd voor te stellen wie de persoon is die hem stelt. En hoe hij of zij achter zijn beeldscherm zit en wat zich in zijn hoofd afspeelt. Ik denk dat het iemand is die alleen woont. Dan is de kans namelijk groter dat je je afvraagt of het niet gezelliger kan. Hoewel, er zullen ook genoeg paren zijn die zich elke dag opnieuw die vraag stellen. Maar wat er beslist aanwezig moet zijn, is een aquarium. Ik zie mijn allenige achter zijn computer en afwisselend kijken van beeldscherm naar aquarium.
Het vis-universum (Maanvis, Gupjes, een enkele Discusvis, mogelijk een chinese Danio) nodigt altijd uit tot filosofische bespiegelingen die makkelijk kunnen leiden tot de vaststelling dat als de vis zijn eigen wereld heeft zonder te weten wat zich Daarbuiten afspeelt, dat ongetwijfeld ook voor de mens, afstammeling van De Vis, geldt. Die constatering kan zo overdonderend zijn dat mijn alleenwoner zich direct richt tot zijn digitale Vriend Jeeves .

En is het verder  toeval dat er een fijne congruentie bestaat tussen de eerste en de tiende Vraag? Van ‘wat is de zin’ naar ‘hoe lang heb ik te leven’. Wow. Als speechschrijver word ik hier zo blij van – want wat een mooi materiaal om een toespraak mee te openen. En te sluiten.

Antwoorden
Maar nu het mooie. Of bijzondere. Of maffe. Jij mag het zeggen. Op die Top 10-vragen komen nu dus allerlei antwoorden en veel daarvan hebben een tamelijk serieuze toon. Hoewel, het populairste antwoord op Vraag 1 is tot nu toe deze:

It’s either to save a life or bring another life to the world – according to my husband. That’s how he got me pregnanted twice

Maar wat te denken van deze:
The meaning of life is to give meaning to your own life , and the answer is different for each one of us.

Of neem vraag twee: bestaat God? Die maakt de dichter in de Engelsman wakker. Lees en geniet mee van zoveel pure Britse emotie:
On one fine day when myself and a dear old friend sat having lunch on Skye looking over to the mountains of Knoydart, my friend said ‘This is God’s country.’ As far as I am concerned, that says it all!

En deze:
Only an small nightingale that is caroling on top of the tree is enough to prove the God

Zo is dat. ‘Only a small nightingale’… nog kleiner dan ze al zijn? Nouja, God ziet alles, ook de kleinste nachtegaal. Of wat te denken van de onnavolgbare antwoorden op vraag of er iemand is:

My extraterrestrial friend, said no. but I do not believe him..

En:
I hope not. I was hoping those scary noises outside were just the wind….now you’ve gone and put doubts in my mind.

Of:
With all the wars and un-rest on earth…..I think we should focus on appreciating the life here first and learning to communicate and exist in peace before we seek other life elsewhere!

En zo veel meer. Hoewel er aardig wat melige teksten tussen zitten, is het bijzonder te zien dat de Meest Gestelde Vragen ook leiden tot Meest Gegeven Antwoorden. In een van mijn praatgroepen op Linkedin (Dutch journalists, editors & copywriters) wordt de vraag gesteld wie inhoud geeft aan content. Niet iedereen begrijpt die vraag – te lezen aan de zogenaamd cynische reacties die er komen. Sinds ik de Top 10 van Meest Gestelde Vragen heb ontdekt, en in hun kielzog de Top 100’s van Meest Gegeven Antwoorden, weet ik het zeker: het kan. Ask Jeeves.

Filed under communicatie, Uncategorized Tagged with , , , ,

← Oudere berichten