Afgetopt (3): Hoe ik mijn depressie vierde met hartige ergernissen.

Behalve de plaatsvervangende schaamte die dwars door mijn anti-depressivapantser dendert als ik beelden zie van de tv-serie ‘Flikken’ kan ik mij ongelooflijk opwinden over sommige zoutjes. Nouja, ongelooflijk is niet waar – sinds mijn antidep dieet is er eigenlijk niets meer dat ik ervaar als ongelooflijk, inclusief de bijbehorende emoties.

Maar zoutjes, ja, die zijn al mijn leven lang mijn guilty pleasure. Ik zie mijzelf als  behoorlijk specialist in al die knabbeligheden. Ondanks alles blijf ik kritisch. Zo zul je mij geen zoute knabbels zien kopen bij de Lidl. Zoals wel meer producten daar proef ik de onderhandelingen eraf die de afdeling inkoop van deze supermarkt voert met de leverancier. Het draait steeds om de goedkoopste prijs en om dat te bereiken doet de leverancier concessies aan de kwaliteit. Heus, het is te proeven. Overigens lijden veel supermarkten hieraan. Het zijn allemaal een soort ‘Eurotoppers’ – vreselijk.

Mijn werkelijk grootste marteling op dit gebied is de zaterdagse markt in mijn dorp. Daar strijkt dan de Eekhoorn neer met versgebrande noten. Helaas staat die pal naast mijn favoriete kaaskraam zodat er werkelijk geen ontkomen aan is afgezien van mijn eeuwige tweestrijd bij de kaaskraam: wordt het Stolwijker of Oude Beemster en mijn weekend niet meer stuk kan.

Nu waarom het echt gaat: TUC en Nibb-it. In beide gevallen kan ik terugkijken op een rijk gevuld verleden waarin ik alle gelegenheid heb gehad om zowel op tactiel – als smaakniveau een sterke band met beide producten op te bouwen. Ik herinner mij van lang, lang geleden hoe de TUC’s en Nibb-its dikker waren, daardoor ‘brosser’ en beter aan het verhemelte en de tong klevend als je er een beetje op zoog. Waren Nibb-its erg op hun plaats naast een beugel Grolsch, de TUC’s deden het voortreffelijk naast witte en rode wijn. Ik kan ze nog steeds in mijn smaakherinnering oproepen. Maar tijden veranderen. En TUC’s en Nibb-its helaas ook. Ik herinner me dat TUC op een bepaald moment riep dat er meer TUCjes in een pak zaten inspelend op de meer voor minderbehoefte van de consument. Dolgelukkig was ik desondanks van dit nieuws, tot ik een nieuw pak openmaakte en ontdekte wat er gebeurd was: alle koekjes waren een millimeter of twee dunner gemaakt en daarmee direct een stuk minder bros en prettig in de mond balancerend. Zo dun als ze nu zijn hebben ze meer de loze brosheid van een Mariakaakje dan van een good old TUCje. 

Het zelfde gaat op voor de Nibb-its. Ook hier zijn de ringetjes en de staafjes dunner of smaller geworden waardoor de tongsensatie helemaal verdwenen is. En niemand die er iets van zegt, zelfs de Keuringsdienst van Waarde niet terwijl dit toch een onderwerp van Nationaal belang is. Overigens net als de zogenaamde King Size gezouten pinda’s van AH: moeilijk verkrijgbaar en niet meer zo lekker vet als een aantal jaar geleden. Dit alles geeft te denken en schreeuwt om axie. 

Er is eigenlijk maar een oplossing: doe het niet, trap er niet in, voorkom teleurstelling op teleurstelling en koop alleen bij de bron. Dus kaas op de markt of de objectieve kaaswinkel, notigheden bij de notenkraam en zoutigheden bij de banketbakker. Net zoals je ook geen mosseltjes bij de supermarkt moet kopen maar bij de betere vishandel. Echt, dat scheelt zoveel dat je zelfs in je diepste depressie denkt dat het leven ergens toch de moeite waard moet zijn.